BDSM net als in de film

Toen ik nog een heel stuk jonger was, lag ik ’s avonds laat vaak stiekem tv te kijken in bed. Nog in mijn ouderlijk huis, wanneer ik eigenlijk al hoorde te slapen. Soms kwam er iets over BDSM voorbij, wat toen gewoon nog SM genoemd werd. Met rode oortjes keek ik naar het scherm. Ik voelde er van alles bij, maar vooral schaamde ik me. Dat ik dát toch zo interessant vond. Het trok me aan, maar stootte me ook heel erg af. Die mannen met die leren kappen over hun hoofd. Die streng schreeuwende vrouwen in rood latex. De knallende zwepen. Het intrigeerde me, maar niet op deze manier.

Vroeger had je programma’s zoals Jambers en Catherine, later Spuiten en Slikken. Dat waren de momenten op tv waar je wel eens kinksters te zien kreeg. Maar meestal waren dat geen mensen waar ik mezelf in herkende. Vaak versterkte het mijn beeld dat alle BDSM’ers (behalve ikzelf dan) een beetje gek waren.

Dan zijn er ook nog films die over SM gaan. Ik keek in begin 2000 gefascineerd naar ‘The Secretary’. Er zaten zeker scenes in die me aanspraken. Maar het feit dat de hoofdpersoon net uit een psychiatrische instelling kwam en haar tegenspeler ook allerlei issues had, was wel een grote domper op de pret. Het beeld dat er met kinksters iets mis is, werd hier door wel versterkt.

We kennen allemaal de Fifty Shades trilogie wel. Ik moet zeggen dat ik in de eerste instantie best enthousiast was. Een bestseller over BDSM! Dat leek best wel goed nieuws. Maar toen ik begon te lezen, bleek het alweer te gaan over iemand met issues. Mr. Grey heeft een slechte jeugd gehad en doet daarom nu graag vrouwen pijn. En Anastasia is gewoon verliefd en doet alleen maar mee omdat hij het zo graag wil en zij onzeker is. Er is toch altijd wat mis met die BDSM’ers!

Heel lang heb ik dat zelf ook gedacht. Als je BDSM-verlangens hebt, dan moet er wel iets mis met je zijn, toch? Waarom zou je je vrijwillig willen laten slaan of vernederen? Iemand die iemand anders expres pijn wil doen, dat kan toch niet? Gelukkig weet ik inmiddels dat dat wél kan. En dat er dan niks mis met je is. Uit wetenschappelijk onderzoek is zelfs gebleken dat BDSM’ers geestelijk net iets gezonder zijn dan vanilla’s (mensen die niet kinky zijn). Oké, het scheelt echt niet veel, hoor. Maar het scheelt wel veel met het idee dat er iets mis zou zijn met mij en mijn kinky vrienden.

Ik loop al ruim twintig jaar rond in de BDSM-scene. In die tijd heb ik natuurlijk heel wat kinksters ontmoet en mijn vriendenkring bestaat grotendeels uit kinky mensen. Nu zal ik niet beweren dat alle kinksters super leuk zijn. Want wij zijn net echte mensen. Net zoals in elke groep mensen heb je daar leuke en minder leuke mensen tussen zitten. Mensen met issues, mensen zonder issues. Dat heb je overal. Maar er is in de basis niks mis met ons kinksters. We zijn eigenlijk doodnormale mensen. Met een voorkeur voor BDSM.

Omdat ik het best wel jammer vond dat ik nooit een BDSM’er op tv zag waar ik mezelf in kon herkennen, ben ik een podcast begonnen: Meet the Kinksters. In deze podcast praat ik, samen met mijn co-host Eva, met allerlei kinksters over hun BDSM-beleving. De meeste kinksters zitten er niet op te wachten om met hun gezicht op tv te verschijnen. Er rust tenslotte nogal een taboe op BDSM. Maar in een podcast praten is redelijk anoniem. En dus kunnen wij daar vrij praten. In de hoop dat meer kinky mensen zich hier in herkennen en dat vanilla’s zien dat wij echt zo gek nog niet zijn.

 

Geschreven door TessTesst