Wat RSI voor je handen is, is genderbias voor je brein

Aanhoudende kortsluiting

Het is alsof mijn brein elke keer een moment van micro-kortsluiting moet verwerken. Terwijl ik mijn dagelijkse stappen probeer te halen, luister ik naar de podcast van Brene Brown, waarbij zij in geanimeerd gesprek is met een vrouwelijke zanger. Hun stemmen klinken licht en wendbaar. Deze zanger refereert een aantal keren aan haar vrouw. ‘Toen mijn vrouw en ik daar, en daar op reis waren, ervoeren we zus en zo’. Dat soort werk.

De eerste keer dat ze haar vrouw noemt komt zij voor mijn hersenen een soort van uit de kast merk ik. Ohhh, ze is getrouwd met een vrouw. Ok, top, en door. Je zou denken dat mijn brein daarna de woorden combinatie “mijn vrouw en ik” beter zou kunnen verwerken. Het heeft immers nu voorinformatie en een helder kader. En het klopt ook wel dat ik er aan begin te wennen. De korstsluiting echter, hoe mild ook inmiddels, blijft me achtervolgen tot aan het einde van het gesprek. Of ik dat nou wil of niet. “Mijn vrouw”, valt me op zoals het me niet op zou vallen als de zanger een mannenstem had gehad en een man was geweest.

Ik schaam me een beetje voor wat er zich in mijn hoofd af speelt. Maar het maakt niet uit. Want niemand komt dit ooit te weten tenzij ik er een column aan wijd. Schaapachtig wandel ik verder.

 

Conditie opbouwen

En halverwege mijn stappen valt het kwartje. Wat gek eigenlijk dat we wel lichamelijke conditie willen opbouwen in plaats van te netflixen op de bank, of dat we spreken van arbeidsconditie opbouwen na uitval of ziekte, maar dat we niet spreken van het opbouwen van genderconditie. Conditie opbouwen is goed voor ons. We weten best dat we door alle hetero-normativiteit een inhaalslag te maken hebben, maar stappen zetten om in te halen, ho maar. Gemiste kans denk ik.

Vanaf de geboorte worden we geïndoctrineerd met beelden waarbij vrouwen vooral feminien zijn en mannen vooral masculien. We zien mannen die op afwachtende vrouwen jagen om ze later, als die vrouwen geluk hebben -en tot hun grote verrassing-, op één knie ten huwelijk te vragen. Door langdurige blootstelling aan dit narratief, zijn onze hersenen een beetje lui of misschien zelfs een beetje ziek geworden; geïnfecteerd met het genderbias virus. En het zit o-ver-al. Een virus dat ons dwingt, of we nou willen of niet, stereotiepe rolmodellen in onszelf te herhalen en op anderen te projecteren. Logisch dus dat we weerstand op moeten bouwen om gezond te worden en te blijven.

 

Zoals God het ooit bedoeld heeft

Daarom wil ik pleiten voor een radicaal programma om normaal te leren denken. Zeg maar gerust; zoals God het ooit bedoeld heeft. Een soort leefstijlinterventie 2.0, toegankelijk voor alle mensen die van hun hokjes af willen.  Want wat RSI voor je handen is, is genderbias voor je brein. Ik wil kleine oefeningetjes voor tussendoor, of wat langere sessies vol audio of video met non-CIS en non-hetero taal en beeld. Zodat we langzaam ons brein kunnen doen ontgiften en ontdoen van normen die ons en anderen gevangen houden. Een genderbias vrije zone die zich langzaam uit kan breiden naar ons collectief onderbewustzijn. Hoe mooi zou dat zijn? Wie traint er met me mee?

Ben je benieuwd naar een training die genderbias uit de breinen van je medewerkers sloopt? Kijk dan eens op EqualLab.nl en ontsnap met je team uit het genderbias labyrint.

 

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

.