Ode aan haar borsten

Zo veel jaar al geliefden en nog steeds verliefd. Vroeger ver weg ontbloot op de pagina’s van verstopte blaadjes.

Bedekt door kleren terwijl ik haar dankbaar bewonderde in vluchtige blikken. Hen gevoeld bij een eerste kus toen zij tegen mij aan bewoog. Gevoeld bij knuffels van vriendinnen, ongemakkelijk maar geraakt door de zachtheid van de ontmoeting.

De eerste blik op borsten die aangeraakt mogen worden. De streling. Mijn vingers om haar borst, zo stevig en de huid zo zacht en warm. De liefde op afstand bleek terecht. Zij waren magischer dan verwacht. De liefdes van mijn leven voor het eerst in mijn handen.

 

Mijn eerste kus

Zachtjes … eerst de tepel met rust laten. Rond de borst bewegen. Geen huid vergeten en voelen waar ik het voel, zodat je daar aandacht kan geven. Maar niet denken dat je het dan weet. Iedere aanraking, iedere dag, iedere ontmoeting moet je mij opnieuw ontdekken …

Mijn eerste vriendinnetje met wie ik vree … Ik kon uren haar borsten beminnen, terwijl ze mij hielp haar lijf te begrijpen.

Later meer gaan zuigen, gaan knijpen en bijten. Langzaam ontdekken hoe de gevoeligheid van de borsten van een vrouw veranderen met haar opwinding. Vlinderzacht of aangemoedigd om zo hard te bijten dat ik bang werd haar huid te scheuren.

En toen de kinderen. Bij de eerste liet ik de borsten aan de kleine. Maar bij de tweede voelden we ons vrijer. Borsten waar twee handen voor nodig waren. Kussen dat uitliep op likken en likken dat uitliep op zuigen. Tot de honingzoute melk in mijn mond stroomde. Tot ik het wonder over mijn lippen voelde druppelen. De warme melk in mijn mond rond liet gaan.

En nu … na zo veel bewondering, zo veel genot, zoveel opwinding, bevrediging en ontroering. Ook nu ben ik nog bewogen door hun schoonheid, hun zachtheid, hun ronding, de tepelhof, de tepel, het decolleté, de huid en alles wat haar tot haar ronding maakt.

Zij waren mijn eerste liefde en dat vuur zal altijd blijven branden.