Vrouwen zijn onschuldig!

Heb ik je aandacht met deze kop? Mooi. Het is natuurlijk onzin, maar ik ging er min of meer vanuit dat een kop als dit wel op zou vallen. Dit stuk gaat niet over vrouwen; het geslacht waar we al te snel aan denken als het gaat om slachtoffers van seksueel geweld. Het gaat juist over de mannen. Aan de mannen: nee, jullie zijn niet allemaal klootzakken; en nee, vrouwen zijn niet per definitie slachtoffers. Maar ja: mannen worden ook verkracht en ja, ook door vrouwen.

Taboe

Ik las een artikel van Rijnmond nieuws: ‘Ook mannen geregeld slachtoffer van seksueel geweld.’ Dat realiseer ik me maar al te goed, maar doet iedereen dat? Het CBS vertelt ons dat er jaarlijks 100.000 slachtoffers zijn van seksueel geweld (aanranding, verkrachting en/of misbruik). 90% van deze slachtoffers is vrouw en 10% man. Het valt dus allemaal wel mee met die mannen, kun je misschien denken, maar de cijfers vertellen maar een half verhaal. De realiteit is dat veel mannen die seksueel geweld meemaken er niet mee naar buiten komen. Er is al een taboe op seksueel geweld in het algemeen, maar het taboe voor mannelijke slachtoffers is nog groter.

Peuzelende weduwe

Mannelijke slachtoffers zijn veelal slachtoffers van mannen. Dat leren de cijfers ons. Van het totaal aantal plegers van seksueel misbruik is 6% vrouw. Best weinig, niet? Of zegt dit ons juist nog meer over wat er mogelijk gaande is onder het topje van de ijsberg? De 6% zegt alleen iets over wat ‘bekend’ is… en wat ons bekend is, is dat er nog zoveel onbekend is. Een woord als seksueel GEWELD werkt misleidend. Het lijkt ons te vertellen dat er GEWELD wordt toegepast. Dat is bij een mannelijke pleger van seksueel geweld al niet zo, maar bij een vrouwelijke pleger nog veel minder. Seksueel geweld of misbruik door een vrouwelijke pleger wordt ook veel minder snel herkend door de aanname ‘dat vrouwen dat niet doen’. De schaamte is enorm als de pleger een vrouw is. Hoe kun je als man niet denken ‘dat je haar toch had kunnen overmeesteren’ of hoe kun je niet bang zijn dat zogenaamde vrienden zullen zeggen ‘dat je er van had moeten genieten omdat het toch gewoon lekker was’. Het zit in ons DNA om mannen als roofdieren of plegers te zien en vrouwen als prooien of slachtoffers. Vrouwelijke bidsprinkhanen eten hun man na – en soms zelfs al tijdens – het paren op om genoeg voedsel binnen te krijgen om eitjes te leggen. Of, bekender: een hongerige zwarte weduwe peuzelt het mannetje ook net zo makkelijk op na de daad. In het dierenrijk zijn vrouwen niet zo onschuldig.

Daterape

De dates in het dierenrijk geven het gevaar al goed weer. Gelukkig is het zeldzaam dat de vrouw de man opeet tijdens of net na de daad. Maar dan nog… Je zou bijna niet meer op date durven. Want dates kunnen zomaar uit de hand lopen. Helaas hoor ik het regelmatig tijdens mijn werk. Je denkt een leuke, gezellige date te hebben, draait het uit op een verkrachting. Als groot lichtpunt las ik dat één van de grootste datingapps van Nederland op dit moment: ‘Tinder’ een zogenoemde ‘swipe-card’ introduceert die verwijst naar Centrum Seksueel Geweld (CSG). Voor mij is het bestaan van CSG een vanzelfsprekendheid, maar heel veel mensen weten niet van het bestaan af. Daterape volledig de kop indrukken, is een illusie, maar kennis en richting geven aan slachtoffers is haalbaar en nodig. Zeker voor de mannen.

Roze in blauw

Als ik al eens een mannelijk slachtoffer spreek, is het veelal na een verkrachting tijdens een date met een man. Voor de mannelijke slachtoffers is het ingewikkeld om het taboe te doorbreken, maar als je uit de LHBTIQ+ gemeenschap komt is dat extra zwaar. De schaamte is enorm, altijd al, maar mannelijke slachtoffers hebben het nog meer te verduren. Ongeveer een derde van de mannelijke slachtoffers vertelt het aan helemaal niemand, laat staan dat ze aangifte doen. Door het lezen van het artikel in Rijnmond nieuws, weet ik nu van het bestaan van ‘roze in blauw’ af. Zoals anderen wellicht nooit van CSG hebben gehoord, had ik nooit eerder gehoord over ‘roze in blauw’. ‘Roze in blauw’ is een speciale afdeling van de politie voor mensen uit de LHBTIQ+ gemeenschap. Het kan zomaar helpen de drempel over te stappen richting politie, wetende dat er een speciaal team is. En nee, ze zijn er niet alleen als een verkrachting heeft plaatsgevonden, maar ook als een man bijvoorbeeld in zijn kruis wordt gegrepen door een vrouw ‘omdat ze hem wel even hetero zal maken’.

De vrouwelijke onschuld mag dus de deur uit en laten we stoppen mannen alleen als plegers te zien. Niemand is onschuldig en iedereen heeft het recht op hulp. Je hoeft het alleen maar op de juiste plek te vragen.

 

Sarah Tulling (1982) is afgestudeerd toegepast psycholoog en werkt als casemanager bij Centrum Seksueel Geweld (CSG) in West-Midden Brabant. Ze ondersteunt slachtoffers van seksueel geweld. Niet alleen vanuit haar vak, maar ook vanuit persoonlijke ervaring.

In 2022 kwam haar boek ‘Waarom reed je door de polder?’ uit, waarin ze vertelt over haar eigen worstelingen als slachtoffer en hulpverlener, maar daarnaast hoop geeft op een leven na seksueel geweld.

Sarah schrijft regelmatig voor Vlam een artikel, column, gedicht etc over actualiteit met betrekking tot seksueel grensoverschrijdend gedrag.