Roze olifant

Mijn ouders scheidden toen ik drie was. Ze bleven in liefdevolle verbinding met elkaar, en alle verjaardagen en feestdagen vierden wij als gezin. Maar ze kregen eigen huizen en eigen levens. Mijn vader een vriendin en enkele minnaressen. Mijn moeder een vriendin en een vriend die ze zag als wij bij mijn vader waren. Mijn vader zagen wij 5 van de 14 dagen en als kunstenaar had hij de luxe veel vrij te kunnen nemen en tijd met ons door te brengen. Zijn vrouwen liet hij dan vaak buiten de deur. De vriendin van mijn moeder, en haar dochter, zagen we wel vaker. Mijn moeder liet mij weten dat ze niet lesbisch was, maar erg van deze vrouw hield. En daar liet ik het maar bij. Naast de wat minder positieve herinneringen over de actieve feministische beweging waar zij in zaten, zijn het positieve herinneringen. Het liet mij zien dat liefde in vele vormen mag bestaan. Al voelde het niet alsof dat voor mij ook een echte optie was.

 

De norm is nog steeds heteroseksueel en monogaam. En voor mijzelf als kleine man voelde dat als de enige optie waarmee ik gelukkig zou kunnen worden. Dat gaf een zekere rust … een hoop vragen die ik daarmee beantwoord had. Maar het gaf ook een hoop onrust. Want wat als ik op mannen zou vallen. Wat als ik niet gelukkig kon worden met één iemand. Wat zou dat dan betekenen. Hoe zou dat mijn leven beïnvloeden. In alle scenario’s die ik daarbij kon bedenken was ik ongelukkiger dan wanneer ik ‘gewoon’ op een vrouwen zou vallen. Het is iets waar veel mannen tegenaan lopen denk ik. Wát áls. En dan vooral: wat als ik op mannen val.

 

Voor mij was het gevolg dat ik er in mijn hoofd druk mee bezig ging. En dan vooral met er niet aan proberen te denken. Maar zoals dat gaat als je niet wil denken aan een roze olifant, dan is dat precies waar je aandacht naartoe gaat. Dan is dat waar je vervolgens nog harder aan moet gaan werken om er niet aan te denken. Het heeft jaren geduurd voor ik daarmee in rust ben gekomen. En pas toen kon ik gaan voelen of ik op mannen viel. Of ik lichamelijk zou willen zijn met mannen. Of ik misschien wel biseksueel was. Of misschien wel een homo. De onrust hierover heeft mij lang weggehouden bij het echt voelen van mijn eigen seksualiteit. En het heeft mij daarmee jaren tegengehouden om mijn seksualiteit en al de complexe zaken en gevoelens daaromheen echt te bevragen.

 

Het vervolg lees je volgende week!