Vriendschap en huiselijk geweld

Na 24 jaar met mijn eerste vriendje, 17 jaar huwelijk en drie kinderen ontmoet ik Jaap. Als een blok val ik voor hem. Tot over mij oren verliefd.

Hij is mijn prins op het witte paard, de liefde van mijn leven. Tegen alle alarmbellen en signalen die intuïtief afgaan in mijn lijf laat ik alles achter me om met hem te trouwen.

Trouwen met een wolf in schaapskleding. Wat dat betekent, daar kom ik de volgende 11 jaar hard en meedogenloos achter.
Langzaam trekt Jaap mij mee in zijn wereld. Een wereld van verwarring, manipulatie en bedrog. Zonder dat ik het door heb begin ik de grip op mijn eigen leven te verliezen. Ik maak geen eigen keuzes meer en verleg elke keer weer mijn eigen grenzen.

Als we na een gezellig etentje met mijn vrienden naar huis rijden, vraagt Jaap mij hoe het mogelijk is dat ik al ruim 20 jaar bevriend ben met deze mensen. Ik begrijp zijn vraag echt niet, wat is er mis met mijn vrienden? Uitgebreid legt Jaap mij uit hoe hij deze avond heeft beleefd. Hij snapt niet dat ik niet door heb dat het een stel blaaskaken zijn. Hoog in hun bol hebben ze het. Ze behandelen ons als stront omdat wij in hun ogen veel minder zijn dan zij.

Ik begrijp niets van wat hij zegt. Dat maakt hem enorm boos. Hij probeert mij te beschermen en ik neem het voor dat stelletje idioten op. Ik ben echt een naïeve vrouw, zegt hij. Waar ze het lef vandaan halen om ons te vragen mee te gaan eten en dan ons notabene zelf de rekening laten betalen. Hij loopt rood aan van woede en geeft mij de schuld dat ik daar niets van heb gezegd.

Een paar dagen later krijg ik bericht van mijn vrienden. Totaal in shock ben ik als ik lees dat ze ervoor kiezen om onze vriendschap te verbreken. Ze vinden dat we niet meer zo goed bij elkaar passen. In tranen laat ik Jaap het bericht lezen. ‘Ik zei het je toch, maar jij wilt niet naar mij luisteren. Ze geven helemaal niks om je. Wees maar blij dat je van ze af bent.’

Op mijn vraag aan hen wat er is gebeurd krijg ik geen antwoord. Ik kan niet geloven dat deze dierbare vriendschap van ruim 20 jaar zomaar wordt verbroken. Helaas blijft het hier niet bij. Elke keer trekken er weer vrienden zich terug uit mijn leven.

Als ik nieuwe vrienden maak bepaalt Jaap of we met hen omgaan. Op iedereen heeft hij kritiek. Niemand deugt er in zijn ogen. Ze verwennen hun kinderen, ze hebben geen structuur, ze smijten met geld, ze leven boven hun stand …

Langzaam wordt mijn wereld steeds kleiner. Ik word geïsoleerd en ik heb er geen erg in. Ik ga alles geloven wat hij zegt. En ga dingen zien bij anderen die ik nooit eerder zag. Ik raak ervan in de war. Ik snap het echt niet meer.

Een enkele keer zien vrienden zijn ware aard. Dat hij onrechtvaardig streng is tegen de kinderen, ze beledigt en afsnauwt. Zelfs zien ze een keer dat hij me slaat. Voor sommigen is dat de druppel en ze laten weten dat hij niet meer welkom is. Helaas betekent dat voor mij dat ik van Jaap ook niet meer mag gaan.

Als ik na de zoveelste uit de hand gelopen ruzie vlucht naar een vriendin zet hij ‘s nachts een paspop voor haar deur gekleed in mijn trouwjurk, met daarop een bordje: hier woont een hoer.

Na deze actie ben ik ook bij haar niet meer welkom.

Hetzelfde gebeurt er met de vriendschappen van de kinderen. Jaap heeft echt op iedereen iets aan te merken. Elk vriendje of vriendinnetje heeft een slechte invloed. Hij bepaalt met wie ze omgaan en met wie niet. Natuurlijk spreken ze stiekem af, maar Jaap komt echt overal achter. Het lijkt of hij overal oren en ogen heeft. Bij elke zwarte Peugeot staat hun hart stil. Waar ze ook afspreken, hij weet het altijd.

Het gevolg is dat er geen vriendjes meer over de vloer komen. De kinderen schamen zich voor het gedrag van Jaap. Hij is bot en onbeleefd.

Ons wereldje wordt kleiner en kleiner. We gaan daar heel erg langzaam in mee. Wij weten niet beter. Dit is zoals het gaat bij ons.

Als ik in 2019 mijn boek publiceer, krijg ik een reactie van de vriendin van het etentje.

‘Toen ik Jaap de eerste keer een hand gaf stonden al mijn zintuigen op scherp! Ik herkende het fenomeen narcisme meteen, omdat ik ook één van die vrouwen ben. Ik heb toen uiteindelijk de keuze gemaakt te stoppen met onze vriendschap omdat ik wist waarin jij verstrikt raakte en dat ik jou niet kon redden.’

Ik schrok enorm van dit bericht en dacht ‘wat nu als ze hier wel met mij over zou hebben gesproken?’

Slachtoffers van huiselijk geweld hebben zaadjes nodig. Mensen die zonder oordeel laten weten wat ze voelen en zien. Die niet denken ‘laat ik me er maar niet mee bemoeien’. Die tegen je zeggen ‘Ik voel, denk of zie dat het niet goed met je gaat, maar ik wil je laten weten dat ik er altijd voor je zal zijn.’

Mijn vriendin had dat zaadje bij mij kunnen planten …

 

Geschreven door Anita Wix, ervaringsdeskundige.