POLYWATTUS

Toen ik zo’n zes jaar geleden voor het eerst iets hoorde over polyamorie als levenswijze was mijn reactie een sceptisch ‘polywattus?’

 

Een bevriend stel was helemaal vol van hun plannen om een huis te huren samen met twee andere ‘polyponies’ en als vierkoppig huishouden verder te gaan. Ze zagen overal voordelen: minder woonlasten, minder eten weggooien, gelijkere taakverdeling en altijd wel iemand die zin had in sex. Ik vond het maar een eng idee en ageerde er flink tegen. Door mijn ervaring in woongroepen wist ik hoeveel er mis kan gaan tussen mensen die samenwonen. Toen het plan in kwestie stukliep omdat één van de betrokken mannen een klaploper bleek die alles bij elkaar loog, kon ik alleen maar mijn schouders ophalen.

 

Toch stond ik zelf slechts enkele jaren later ook met een concreet plan in handen om de man die inmiddels mijn Vriend was, te betrekken bij mijn bestaande huwelijk. Wekenlang hebben we (Echtgenoot, Vriend en ik) Funda afgestroopt op zoek naar een huis dat voor iedereen aan alle eisen voldeed: op fietsafstand van station, school, bioscoop, kroeg en winkels; een grote schuur om in te klussen en feesten, een grote tuin, auto binnen parkeren, voor drie volwassenen en twee kinderen een eigen ruime kamer, betaalbaar en bij voorkeur niet in de Bible belt zodat we ook nog naakt in de tuin konden liggen.

 

Zoveel voordelen: altijd iemand thuis om op de kinderen te passen, de eindeloze taxidiensten van school, hobby, speelpartijtjes te verdelen over papa, mama en ‘oom’ met alledrie eigen vervoersmiddelen. Samen muziek maken bij de open haard. Schommels in de tuin (voor de kinderen) en love-swings aan de balken in de grote schuur (voor de volwassenen). Drukke verjaardagspartijen waarbij we verlichte lantaars over de binnenplaats zouden spannen. Ik zag mezelf al met een schort om een enorme pan dampende pasta op de houten tafel neerzetten– oh wacht, dat is een Bertolli reclame.

 

Tot ik me realiseerde dat ik als énige van de drie volwassenen echt enthousiast was en de anderen feitelijk meetrok. Uit pure vreugde over het ideaalplaatje. Bij een kleine beslissing (wat eten we vanavond?) werkt dat. Meer het is een minder goede basis voor het verstrengelen van de levens van vijf mensen, waarvan twee minderjarig die zouden opgroeien in een ongewone vorm waar ze zelf niet voor gekozen hadden – maar wel zouden moeten verdedigen tegenover de buitenwereld. Ik liet het los en de droom zakte binnen enkele dagen ineen. Een ideaalplaatje is niet de werkelijkheid.

 

De pijnlijkste taak viel aan mij, en terecht. Nadat ik eerst wekenlang aan Vriend had getrokken om zijn leven in onze richting te verplaatsen, moest ik hem nu vertellen dat we zónder hem verder gingen kijken naar een nieuw huis. Achteraf gezien droeg het wel/niet samenwonen debacle bij aan de definitieve breuk tussen mijzelf en Vriend, het jaar daarop. Het bevestigde dat onze prioriteiten niet genoeg overlapten om onze levens blijvend te willen delen. Maar de vraag waar ik nog steeds mee zit: is dat erg? Heeft een relatie minder waarde omdat ze tijdelijk bleek?