Nalatigheid

‘Jij houdt gewoon van jezelf.’ Ik kijk haar vragend aan, vriendin M waarmee ik open en eerlijk kan praten over mannen, vrouwen, liefde en ja, ook over seks. ‘Ik bedoel dat je goed voor jezelf kunt zorgen en voor jezelf opkomt’, verduidelijkt ze haar woorden.

Voorafgaand aan haar conclusie over mijn “selfcare” hebben we het over een duurzame relatie en hoe zich die verhoudt tot het spannend houden tussen de lakens. Een onderwerp waarover alleen zij kan meepraten, want ik zit niet in zo’n relatie. Nu niet en eerder ook niet. Maar ik geniet wél met volle teugen van seks en maak daar ook geen geheim van. Dus ja, op dat gebied kan ik in ieder geval goed voor mezelf zorgen. En kom ik voor mezelf op als het om mijn eigen genot gaat. Niets mis mee, zou je zeggen.

Toch merk ik dat mannen daar beter in zijn, in die zogenoemde selfcare. Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik ontmoet namelijk nog wel eens een man die terloops vertelt – met mij tussen de lakens in plaats van zijn eigen vrouw – hoe de vork wat hem betreft in de steel zit. Zegt dingen als: ‘Mijn partner heeft geen behoefte meer aan intimiteit.’ Of: ‘Er kan voor het slapengaan alleen nog maar plichtmatig kusje vanaf.’ En ook: ‘Er is nauwelijks lichamelijk contact, laat staan seks en dat vinden we eigenlijk allebei wel oké.’ Really?, denk ik dan…

Terug naar vriendin M, die op mijn reactie wacht. Wat wil ze mij vertellen? Dat ook zij en haar man nog zelden écht van en dus met elkaar genieten, zoals ze dat vroeger wél deden? En daardoor misschien ook de conclusie hebben getrokken dat er gewoonweg geen wederzijds verlangen meer is?

Eerlijk gezegd heb ik er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat dit ook in haar relatie zou kunnen spelen. We praten weliswaar over van alles en nog wat, maar écht weten doe ik dat inderdaad natuurlijk niet. Twee geweldige individuen die naar mijn idee op alle fronten matchen. Ook op seksueel gebied, want hé mijn vriendin is een knapperd en ook haar man is een lekkere vent, dat moet gezegd.

Ik krijg dan ook kippenvel bij het idee dat zij ergens op de rem getrapt hebben en niet meer weten hoever het gaspedaal nog ingetrapt kan, mag en misschien wel moet worden om weer linea recta aan de start van hot and steamy te staan.

Maar ja… misschien verschijnt er niet voor niets regelmatig een artikel over “alle ballen hoog houden”? En ja, één van die ballen is ook seks in een langdurende relatie. Iets waarvan ik dacht dat mijn vriendin dat hooghouden gewoon doet. Dat er dus toch minstens twee maal per week gesekst wordt. Oké, niet altijd heet en stomend misschien, maar toch.

Dus ik ging er natuurlijk altijd vanuit dat ik nooit een man tussen mijn lakens zou treffen die verbonden is met een superwoman zoals zij. Slim, mooi, stoer en ja, ook lekker. Of toch wel?

Onlangs sprak ik nog een man die zijn vrouw had ingeruild voor een tien jaar jongere schone, opnieuw vader werd en de geschiedenis zich gewoon doodleuk herhaalde. Niet dat hij weer ging scheiden en met een nog jongere vlam verderging. Maar wel dat ook met die nieuwe vrouw hun seksleven op een laag pitje was beland, doordat de focus was verlegd van elkaar naar het runnen van het nieuwe gezin. Alsof ze op een werkvloer waren beland waarbij welke vorm van seksuele toenadering not done is.

Natuurlijk, ongewenste omgangsvormen zijn altijd verboden terrein. Een hot item op het werk. Maar ondanks “firma gezin”, waarvan ik – single en kinderloos – best kan begrijpen dat het soms voelt als “business as usual”, zijn liefdespartners toch niet ineens collega’s geworden?  Wat mij betreft is er dan sprake van een andere onwenselijke situatie, namelijk die van seksuele verwaarlozing…

En misschien leidt deze vorm van wederzijdse nalatigheid er wel toe dat er juist meer seksuele verlangens komen bovendrijven als je wél gezien wordt. Waardoor oogcontact of een onschuldige, terloopse aanraking genoeg is om je weer in vuur en vlam te zetten. En het latente vuurtje wordt verrassend eenvoudig door een ander opgestookt. En we weten allemaal: Alles wat je aandacht geeft groeit. En dat geldt, flauw gezegd, ook voor een hunkerende pik of een paar prachtige tepels. En omdat jouw partner voor jou heeft ingevuld dat “die daar toch geen behoefte aan heeft”, vind ik dat eerlijk gezegd tamelijk bizar.

Dus ik verbaas me erover dat de – ja ook gebonden – mannen waarmee ik verkeer, hun eigen partner niet durven te vragen of het klopt dat die behoefte er niet meer is. En dat geldt natuurlijk ook andersom. Een man die zijn liefste niet meer ziet en haar mogelijk wegjaagt in de armen van een ander. Ik wens vurig dat dit niet gaande is bij mijn vriendin…

Ik weet het, de koek kan natuurlijk ook gewoon echt op zijn. Maar misschien is het een optie om eerst samen een ander recept uit te proberen? Of voor de verandering eens uit een ander koekblik te gaan snoepen, voordat je besluit om een beschuitje met een ander te gaan eten.

Het klinkt misschien egoïstisch, maar zolang dat niet gebeurt, voel ik me niet verantwoordelijk voor “de daden” van een man waarmee ik waanzinnige seks heb, omdat hij thuis niet aan zijn gerief komt. En ik voel me dus ook niet schuldig richting die vrouw die hem verwaarloost. Maar ik zal nooit bewust op die manier goed voor mezelf zorgen, want dan zal ik niet van mezelf kunnen houden, zoals vriendin M bedoelt.

Dus natuurlijk blijf ik van de man van mijn vriendin af. No way dat ik ooit tussen hen inkom! Maar ik hoop wel dat als deze blog onder hun neus wordt geduwd, ik ze daarmee met die neuzen op de mogelijke feiten druk, zodat negeren “dat er iets aan de hand is” geen optie meer is.

Want de mogelijkheid te kiezen voor een parttime lover, die goed te combineren is met “alle ballen in de lucht”, kan altijd nog. Wat mij betreft liefst met wederzijds goedvinden, zodat ik geen mannen met geheimen meer tussen de lakens tref, en misschien toch ook eens kans maak op die duurzame relatie ;-).