Maantijd
Het was niet zo’n moeilijke vraag, zou je zeggen. Ik wil graag een recept voor precies dat éne geneesmiddel, van die ene fabrikant, met die ene merknaam. Waarom zo precies? Omdat ik nare bijverschijnselen krijg van alle goedkopere soorten die Big Pharma promoot bij apotheken, alleen maar omdat ze daarover meer commissie verdienen, daarom. Simpel toch?
Maar nee hoor, bij thuiskomt blijk ik een anticonceptiering van ‘Abbott’ te hebben, in plaats van de door mij gewenste Nuvaring. Om even technisch te blijven: deze ring heeft 2,7 mg ethinylestradiol en de Nuvaring bevat 1,5 mg ethinylestradiol: dat verschil van 1,2 mg betekent precies het verschil tussen de sweet spot en een maand lang migraine. Het is namelijk al erg genoeg. Wie wens je deze bijverschijnselen toe: gevoelige borsten, vasthouden van vocht (lees: gewichtstoename), verminderd zin in sex, hoofdpijn, overgeven, wisselende stemmingen (lees: woede-aanvallen), bloedingen en in het ergste geval, kanker.
Verminderd zin in seks?! Is dát hoe die hormonale anticonceptie werkt? Slikken of spuiten die hap, desnoods een pleistertje met hormonen en je wilt geen vent meer aanraken – heerlijk, nooit meer kans op zwangerschap! Ja, dahaag, doe me dan maar een morning-after pil, dan kan ik tenminste nog genieten van vrijen zonder condoom. Gode-zij-dank is die inmiddels bij de drogist vrij te koop, want de gêne van mijn minderjarig zelf die aan een zestigplusser-huisarts uit moest leggen dat het even misging met de buurjongen, en het morele oordeel dat uit de huisarts spoog voordat hij een receptje wilde schrijven, zal ik niet glad vergeten.
Die bijverschijnselen dus. Bijna iedere vrouw heeft er last van. Alleen, bijna iedere vrouw heeft ook last van de ongesteldheid, van eventuele zwangerschap, van overgang, kortom: van het stoffelijk omhulsel waar ze het mee moet doen, hun hele leven lang. Maar we moeten niet zeuren, want er zijn middelen genoeg die we kunnen nemen om alle hormonen te temmen. O ja, maar ondertussen moeten we ook nog gezond koken met lokale ingrediënten én lief lachen én onze kwakkelende ouders in de gaten houden én knutselen met de kinderen én door het glazen plafond heenbreken.
Mannen zeuren toch ook niet? Nee, want die hangen er een condoom omheen, of, als ze echt dapper zijn, laten de zaadleiders doorbranden. Waar blijft die mannenpil? Die komt er niet. Nooit. Want er zijn namelijk bijverschijnselen: verlaging van testosteron, verlies van spiermassa, misschien zelfs wel (aargh!) gevoelig borstweefsel en andere tekenen van “vrouwelijkheid”! En er is geen man die daar vrijwillig aan wil. Hebben ze gelijk? Ja natuurlijk. Maar waarom moeten wij dan wél?
Ondertussen heb ik van de grofweg 28 dagen die een maancyclus telt, er zo’n 12 waarin ik lekker in mijn vel zit. De overige 16 dagen ben ik óf overstuur van de pijn en de emotionele disbalans die bij de cyclus ‘hoort’, óf ik bloed als een pas geslacht rund. Het enige lichtpuntje is dat ik, met zo’n handig flexibel cupje, nooit meer zit te kutten met tampons, wat ook nog eens een bak geld scheelt. Want al die marketing voor tampons met vleugels en maandverband met plakstrips waarmee je als onbezorgd zonnnekind door de wereld kunt dansen: complete bullshit. Dáárom wilde ik dus weer aan de anticonceptie: om de ongesteldheid te verkorten. Weer terug naar de apotheek dus.
