Links
Normaliter ben ik streng over mensen die zich vervelen. Ga maar iets nuttigs doen, ruim een keukenkastje op, neem een hobby, leer een taal, schrijf een brief. Alleen vervelende mensen vervelen zich, zou ik zeggen. Maar na een week in bed liggen met de gevolgen van covid-19, ben ik echt verveeld. Lezen gaat niet goed, mijn ogen willen niet lekker focusen. Netflix boeit me totaal niet. Mijn handen trillen dus kerstkaarten schrijven lukt niet goed en bovendien, kan ik het wel maken om in mijn huidige staat enveloppen dicht te likken? Ten einde raad installeer ik Tinder op mijn telefoon.
Ik upload een selfie die ik maakte om te laten zien hoe blij ik was met mijn eerste leren motorjack, waarop ik bevallig in de camera sta te smizen. Ik knal er een paar steekwoorden onder (beginnend schrijver, moeder, open relatie) en begin met swipen. Binnen vier foto’s kom ik tot mijn schrik de stalker van twaalf jaar geleden tegen, waar ik destijds mijn mobiele nummer voor heb moeten veranderen. Kleine wereld. Snel naar links swipen, die idioot wil ik nooit meer zien. Al ben ik nu niet meer zo bang als ik toen was, waarschijnlijk zou ik nu zonder aarzelen zijn neus breken als hij in de buurt kwam. Hij was het bord-voor-kop type stalker: iemand die oprecht niet begrijpt dat hij te ver gaat en maar blijft bellen. Iedere dag. Drie weken lang. Er is iets behoorlijk mis als een jongeman het idee heeft dat dat normaal gedrag is richting een dame. Op zich een goed teken dat hij vrijgezel is, maar het zou nog beter zijn als we een middel krijgen om iemand compleet uit de dating pool te verwijderen. Bij voorkeur met een shovel.
Het swipen is behoorlijk verslavend. Via de instellingen heb ik zelf een aantal dingen aangepast, zoals dat ik mannen wil zien tussen pakweg 40 en 50, maar het algoritme doet ook van alles op eigen kracht. Er is een soort onzichtbare populariteitsmeter gaande en schijnbaar is de enige manier om ‘betere’ matches te krijgen, zelf betere foto’s te posten die sneller en meer geliked worden. De categorie mensen die je voorgeschoteld krijgt, is de klasse waar je zelf ook in zit, theoretisch gezien.
Ik heb al snel het vermoeden dat het systeem gemanipuleerd wordt ten nadele van vrouwen. Het kan toch niet kloppen dat als ik een lieve foto van mezelf gebruik, met open blik en mooi gezicht, goede bos hout voor de deur en beminnelijke glimlach, dat de mannen in mijn klasse bestaan uit figuren als ‘Ger’, die een selfie heeft gemaakt van alleen zijn neusgaten en eronder schrijft dat hij van ‘gezelligheid’ houdt? Waarschijnlijk worden de matches beter als ik ga betalen, maar dat weiger ik principieel. Bovendien is het veel te leuk om iedereen naar links te knallen. Het blijkt ontzettend goed voor mijn ego om man na man af te wijzen, meestal onder smakelijk gegniffel. Het enige wat me spijt is dat ik niet met drie vriendinnen samen op de bank kan doen, flesje wijn erbij.
Een paar observaties: in mijn generatie zijn er buitensporig veel mannen die Jeroen heten, dat is wel duidelijk. Daarnaast zijn er vrij veel die zich als ‘J’ identificeren, waarschijnlijk dus óók Jeroen heten en zelf wel snappen dat dat geen unique selling point meer is. Er zijn ook teveel mannen die over zichzelf praten in verkleinwoorden (‘ondeugend boefje’), wiens beste foto met een glas bier op het terras is, of die een kind tegen zich aandrukken waarvan het gezicht weggeblurd is. Ik snap wel dat je wilt laten zien dat je een liefhebbende vader bent, maar zo lijkt het meer op een opsporingsfoto van Terre des Hommes.
De absolute top, waardoor ik zo’n vreselijke hoestbui krijg dat ik half uit bed hang en mijn longen uit mijn neus voel komen maar ondertussen nog stééds moet lachen, vormen de gedichtjes. ‘Dennis, a name poem: Desire for a true love, Energy for a new day, No time to waste, New life everyday, Ice to enjoy together, Steady relationship?’ Nee, Dennis, nee. Stoute jongen. Terug in je mand. En geef me de Strepsils aan, want ik stik.
