In het zadel
Vertrouwen komt te voet en gaat te paard: een lekker ouderwetse uitdrukking die in even grote mate realisme als pessimisme overbrengt. Ik ben tegelijkertijd slecht en te goed van vertrouwen. Ik ga er blind vanuit dat grote corporaties niets slechts voor hebben met alle eindeloze informatie die ze over mij kunnen verzamelen. Laatst keek ik weer eens in mijn geschiedenis en zag ik alle reizen die ik de afgelopen acht jaar (sinds het begin van mijn smartphone-tijdperk) heb gemaakt en dat was confronterend: Google weet beter waar ik geweest ben dan ikzelf. Welk jaar waren we ook alweer in Rome? Geen idee, mijn geheugen laat me in de steek, maar mijn telefoon kan het me zo vertellen.
De eerste naaktfoto die van mij bestaat, dateert uit eind jaren negentig van de vorige eeuw. Raar idee. Ik heb er geen kopie van, en geen idee meer hoe de maker van de foto heet. Ik had een roerige jeugd, zullen we maar zeggen. Deze week werd me gevraagd om half-naaktfoto’s op te sturen, dat wil zeggen, in ondergoed. Het was voor een goed doel: het verbeteren van mijn eigen gezondheid. Maar opeens merkte ik dat ik dat niet kon, niet wilde. Ik kan niet dat soort intieme beelden delen met een miep aan de andere kant van de digitale snelweg die ik nog nooit in het echt gezien heb, waarvan ik niet weet of ze gniffelt als ze mijn buik ziet. Zonder seksuele lading zijn registrerende naaktfoto’s alleen maar heel bloot, en weinig aantrekkelijk. En daar vertrouw ik niemand mee, niet zonder bestaande (professionele) relatie.
Wanneer heb jij voor het laatst het vertrouwen van iemand beschaamd? En was het echt zo serieus? Leugentjes om bestwil zijn een zeer realistisch onderdeel van het leven en daar kan je beter niet op terugkomen, dat maakt de zaak alleen maar groter dan ze is. Als de ander gekwetst is, en met goede reden, dan is het tijd om excuses aan te bieden.
Te voet ergens heenlopen gaat best langzaam, dat is de truc met het herwinnen van vertrouwen: stapje voor stapje. Kijk niet gek op als het maanden duurt voor de relatie voelt als vanouds. Als je aan de andere kant staat, met je bloedende hart in je handen omdat de ander bijvoorbeeld gelogen heeft… wees dan zo mild als je kunt. Van jezelf opwinden en boos maken komt alleen maar meer ellende. En iedereen leeft in een glazen huis, we maken allemaal fouten, kwetsen allemaal elkaar, de hele dag, voortdurend. We hebben ook lief, dat moet de balans rechttrekken.
