Lijden voor liefde
Soms doet het gewoon pijn. Er zijn momenten dat het hebben en onderhouden van een open relatie zeer doet, op allerlei vlakken. Het doet pijn om mijn thuis te verlaten en naar mijn andere partner te reizen. Om met mijn andere partner méér plezier te hebben dan met mijn ‘nesting partner’. Het doet pijn om weer thuis te komen en mijn andere partner vreselijk te missen.
Waarom is de tijd met de andere partner leuker dan mijn dagelijks leven? Logisch: het is een date, een momentopname in onze levens. We zijn de beste versies van onszelf voor vierentwintig uur, voor de ander. We spiegelen ons aan elkaar en vertellen (elkaar en vooral onszelf) zo het verhaal dat we aantrekkelijk en succesvol zijn, geliefd en sexy.
Zo wil iederéén zich wel voelen! Wij vinden dat bij elkaar, voor even. Een kort oplichtende vuurpijl boven een reis door de tijd waar we betrekkelijk weinig grip op hebben: zowel op de reis als op de tijd zelf.
Yuval Noah Harari, geschiedenis professor, filosoof en auteur van bekende boeken als ‘Sapiens’ en ‘Homo Deus’, heeft in meerdere boeken geschreven over het fenomeen lijden. Hij poneert dat de beste manier om te leren over je eigen leven en het hele universum, is om lijden te observeren en te herleiden (let op ei/ij) tot de bron. Terug naar het kleine leven: als ik pijn heb, zegt dat iets over mijn kwetsbaarheden.
De bron van mentale pijn is een moeilijk bloot te leggen en wordt omgeven door valkuilen en vooroordelen, culturele conditionering en niet te vergeten: je eigen blinde vlek. En die is groter dan je denkt.
Het heeft wat maanden gekost, maar ik ben er deels uit: ik wil dat de mensen waar ik van houd, en die van mij houden, dichtbij zijn. Niet alleen in gedachten, maar vleeschlijk. Het liefste wil ik allemaal in dezelfde buurt wonen, bij elkaar binnenlopen, een werkelijk dorp van gelijkgestemden. Puur praktisch gezien kan dat al niet – en bovendien wil niemand het. Maar ík wil het omdat het mij een veilig gevoel geeft om samen te zijn in een gemeenschap die de boze buitenwereld buitensluit. En dat gevoel van veiligheid heb ik knetterhard nodig – omdat ik het heb gemist door de ‘banale ellende van het opgroeien’ (Freud).
Dus ik snap ze wel, de sister wives die met man en veel kinderen allemaal samen wonen. Ik snap zelfs de idee achter sektes en kliekerige geloofsgemeenschappen, al ben ik te sceptisch om achter een charismatische/narcistische leider aan te kunnen lopen.
Mijn oplossing is introspectie. Als ik zo’n pijn heb door de relaties in mijn leven, dan heb ik te weinig voor mezelf gezorgd. Dan moet ik eerder naar bed, gezonder eten, mijn dagen zorgvuldiger plannen en externe prikkels reduceren. Want ik zeg het zelf ook, maar houd me er te weinig aan: eerst voor jezelf zorgen. Het is een valkuil, vooral voor vrouwen, om maar voor iedereen klaar te staan. Vandaag even niet.
