Hunkering

Even een paar gezegden: Uit het oog uit het hart. Beter mee verlegen dan om verlegen. Je weet pas wat je mist, als het er niet is. Absence makes the heart grow fonder.Tenslotte, met dank aan Hannibal Lecter: we covet what we see every day. Wat is het nou…wat gebeurt er met de liefde, als we elkaar niet zien?

Ten opzichte van kinderen is het makkelijk uit te leggen. Als ik mijn kinderen vierentwintig uur niet zie, dan voel ik het gemis letterlijk: de spieren in mijn armen gaan pijn doen omdat ik ze wil knuffelen. Gebeurt soms al na een nacht slapen, dat ik vroeg wakker word en de eerste gedachte is: vandaag mag ik weer tijd met ze doorbrengen.

De liefde voor mijn kinderen is een band die fysiek aanvoelt, alsof de navelstreng nog steeds mijn lichaam verbindt met twee kleinere satellieten. De pijn zit ‘em erin dat die band steeds verder wordt uitgerekt naarmate ze ouder worden, tot ze onherkenbaar veranderd is. Dat is tegelijk ook het doel van het ouderschap: dat het kind zelfstandig de deur uitloopt, opgewekt de wereld tegemoet, zonder om te kijken naar de opgestapelde zorgen over de toekomst die de ouder gedurende het leven heeft verzameld.

Tussen volwassenen speelt het geheugen een grote rol. De onmiddellijke, acute, intense nabijheid van een persoon vervliegt al zodra deze de kamer uitloopt, evenals de geur die iemand bij zich draagt. Juist geur kan het geheugen onbewust activeren. Je loopt over straat en ruikt een vleug van een aftershave die je niet meer hebt geroken sinds die ene keer op de kermis toen je met die sexy klasgenoot achter het spookhuis…en ineens ben je weer ín dat moment, tig jaar geleden.

Sfeer is net zo goed bepalend voor wat er gebeurt als je een geliefde niet ziet: als je met ruzie of onverschilligheid uit elkaar ging, ben je waarschijnlijk de eerstkomende dagen wel even klaar met die persoon. In die zin hebben gebeurtenissen en hoe je jezelf gedraagt een enorme invloed op hoe je je iemand herinnert – en dus ook weer op wat je aan die persoon mist. Daarom is positief afscheid nemen zo belangrijk. Niet de deur uitlopen zonder iets te zeggen, maar altijd groeten. Want ook als de ander daar geen ruimte voor heeft of boos op je is, jouw eigen herinnering wordt er positiever door. Dat is winst.

Het is maar de vraag of je de persoon zelf mist, of dat het verdrietige gevoel van elkaar ‘missen’ grotendeels bestaat uit andere subgevoelens: ik voel mezelf beter bij deze persoon, ik houd van de dingen die we samen doen (en die ik anders alleen moet doen), ik voel mij bevestigd als waardevol bij deze persoon omdat we op dezelfde manier denken, ik voel me thuis bij deze persoon. Of zoals een vriendin een keer appte na een bijzonder geslaagd feest: You guys are my village. Dat wil iedereen: het gevoel hebben om ergens bij te horen.

We herinneren ons vooral een beeld van de ander. En dat beeld bepaalt welk gezegde het meest toepasselijk is. Daar heb je zelf invloed op. Welk beeld wil je meenemen van je partner(s) als je de deur uitloopt? En welk beeld wil je achterlaten?