Hoera, hoera, hoera

Mag je als man eigenlijk wel trots zijn op je pik. Is dat iets dat geaccepteerd is of ben je dan arrogant en macho. Wat zou er gebeuren als ik vol trots mijn eigen pik zou vieren?

 

Zijn prachtige lengte. Zijn zachte huid. De volle eikel en de ballen. Die er blij en gelukkig bij hangen, als ik vertel dat ik het fijn vind om ernaar te kijken. Ze aan te raken en er mijn dame over te horen vertellen. Dat mijn pik niet alleen prachtig is maar ook fantastisch, dat ik trots ben op mijn lul. Dat hij reageert op zowel mijn zicht als mijn hart. Dat hij groeit in verbinding. En krimpt als het niet klopt. Dat het een wonder is dat ik met hem uit al mijn zijn de liefde kan bedrijven. Dat mijn pik een centrum is van mijn kracht. En dat hij mij in staat stelt om op een diep niveau mij te verbinden met iemand van wie ik hou.

 

Wat als ik schrijf dat ik ongelofelijk veel van mijn pik hou. Wat zouden mensen dan zeggen. Zouden zij mij drie hoera’s geven in erkenning. Of zouden ze het stuitend vinden. Hun eigen weerstand en ongemak op mij projecteren. Mij veroordelen omdat ik mijzelf en alles aan mijn lijf omarm en vier.

 

Voor vrouwen is een prachtige weg ingeslagen. Niet langer is het vrouwelijk geslacht iets om over te zwijgen of bij weg te kijken. Het is iets prachtigs dat gevierd mag worden in al zijn diversiteit. Asymmetrie, grote binnenste lippen, een gesloten oester, een piepkleine clitoris of een hand vol heerlijk vlees. Alles mag gevierd worden. Instagram staat vol met prachtige tekeningen van deze schitterende diversiteit. En vrouwen vertellen elkaar en helpen elkaar alles te eren wat ze gegeven is.

 

Maar voor mannen is dat nog niet zo ver. Het mannelijk lid wordt zelden aangeduid als iets prachtigs. Zelden gevierd als iets waar je onbeschaamd trots op mag zijn. Een stijve pik die groot is, niet te schuin, niet te dun en niet te puntig … Een ideale stijve pik,  dat kan nog net. Maar afwijkingen van perfectie worden zelden bezongen. En een slappe pik als iets prachtigs? Je hoort het alleen soms van een echte geliefde, maar ik geloofde het dan al niet meer.

 

Ik denk dat het belangrijk is om ook de pik meer te gaan vieren. Als iets kostbaars, als een prachtig instrument van verbinding. Als iets intiems en waardevols. Als een te koesteren essentie van een man. Niet wegzetten als iets vies, iets geks, iets raars, of iets dat moet voldoen aan bepaalde richtlijnen. Niet als een wapen. Ik denk dat het heel belangrijk is om hier een verandering in te brengen. En ik breek daarvoor graag een lans. Dus daarom nog een keer voor mijn eigen pik: drie hoera’s. Hoera Hoera Hoera.

 

Oefening.

Voor hem: Schrijf eens wat liefs en moois over je pik. Een liefdesbrief aan jezelf.

En voor haar: Doe dit eens voor een geliefde. Zachte woorden waarin je je man en zijn pik eert.