Erbij of eraf
Erbij is niet zo moeilijk, eráf wel. Meer plastic in het afval, meer boeken in de bibliotheken, meer kilo’s rondom de taille: allemaal geen enkel probleem. Verzamelen is een levenswijze, een valide hobby voor alle lagen van de bevolking, van die onmogelijke speeltjes uit Kindereieren tot goudklompen aan toe. Mondiaal gezien groeit de bevolking alleen maar, het aantal auto’s stijgt, de uitgaven voor de ontdekking van de ruimte kunnen niet op. Maar zie maar eens iets kwijt te raken.
Ja natuurlijk, Mari Kondo en programma’s over obsessief opruimerige mensen die hoarders bijstaan zijn mateloos populair, maar leidt het ook echt tot iets? In de eerste maanden van de coronatijd stonden er rijen voor alle afvalstations in Nederland, omdat niemand iets beters kon verzinnen dan het schuurtje uit te mesten. Het zou mij niets verbazen als de wereldwijde pandemie meer gedaan heeft om onze huizen op te ruimen dan alle minimalistische goeroes uit het hele voorgaande decennium. Dat de Action dicht was, heeft vast ook geholpen om niet direct alle vensterbanken weer vol te leggen met nutteloze en milieuvervuilende rommel.
Ik drijf af van mijn oorspronkelijke doel, komt ‘ie: het onderzoeken van relatievormen, met name de open (heteroseksuele) relatie. Toch is het relevant, want ook daar geldt dat erbij makkelijker is dan eruit. Het is niet zo gek moeilijk, zolang je je eigen wensen kent, om te zoeken naar iemand extra, een partner, een speelmaatje, een friend with benefits, een groen blaadje om de grijze lusteloosheid van het dagelijks bestaan op te fleuren. Of, als je echt serieuze polyamorie nastreeft, om dat dapper en trots te vermelden op je Tinder en aansluiting te zoeken bij gelijkgestemden, bijvoorbeeld bij de landelijke stichting die zich bezighoudt met dat onderwerp. Ze zijn er, heus, je bent niet de enige.
Alleen, hoe kom je weer van iemand af? De meest sociale cirkels zijn kleiner dan je denkt, met meer dwarsverbanden dan direct duidelijk is. Momenteel worden er geen feesten georganiseerd: geen vervelende gespreken of onverwachte ontmoetingen met die ene minnaar waarmee het contact tóch niet zo lekker afgelopen is als je had gewild. Dat scheelt.
Een relatie beeïndigen is niet altijd even makkelijk als ‘ik wil van je af’ en dan de deur uitlopen. Misschien wil je de persoon niet helemaal kwijt uit je leven, maar zoek je een andere vorm die beter werkt. Wil je liever om de week afspreken in plaats van ieder weekend. Wil je wel je partner zien maar niet diens andere partner, die je niet kunt luchten.
Terzijde: het blijft me verbazen hoe één persoon meerdere partners kan hebben die onderling totaal niet met elkaar oveweg kunnen. Blijkbaar is het mogelijk om stekkers te vinden die op verschillende aspecten van je persoonlijkheid passen. En die stekkers passen dan absoluut niet op elkaar. Dit gebeurt met non-seksuele vrienden trouwens ook. Een goede vriendin van jouw beste vriend vindt jou wellicht een complete heks. En andersom evenzeer. Ik heb nooit niet begrepen hoe dat werkt.
Drie beproefde methodes: eerlijk vertellen dat je een einde wilt aan de relatie, of dat je de persoon in kwestie nooit meer wilt zien. Daarmee krijg je het snelste wat je wilt, maar je riskeert ook de grootste ruzies. Andere optie: je laat nooit meer iets van je horen, of doet alsof je te druk bent (ook wel: ghosten). Dit is een methode om razensnel de stalkers (die contact zoeken niet zullen opgeven) van de normalere mensen te onderscheiden, maar levert je een slechte reputatie op. De laatste optie is de weg van de compromis: je legt uit hoe je de werkelijkheid graag zou willen (‘wel jou, niet jouw vriendinnetje’) en hoopt dat de andere partij bereid is je tegemoet te komen. Laatste redmiddel, ik heb het gebruikt maar raad het niet aan: verhuizen.
