Deurtje open, deurtje dicht

Polyamorie is ingewikkeld, kost enorm veel tijd, vergt moed, eerlijkheid en zelfreflectie en levert niet noodzakelijkerwijs méér of betere seks op dan monogamie. Daarmee begon ik, in april 2020.

In de afgelopen anderhalf jaar dat ik over dit onderwerp, en aanpalende onderwerpen, schreef voor Vlam, is er veel veranderd. Mijn hart brak door een relatie die niet verder kón gaan en sindsdien richtte ik me op mijn eigen gezin. Het is alweer een jaar geleden, er zitten nog steeds barsten in mijn hart. Er is een voorzichtigheid geslopen in mijn liefhebben, die er eerder niet was. Ik leef nu monogaam en dat is ook niet zaligmakend, maar voor nu prima.

Ik heb veel geleerd over communicatie. Hoe lastig dat is. Hoeveel er vanaf hangt. En hoe je nooit, maar dan ook nóóit, via een digitaal medium zoals WhatsApp over emoties of verwachtingen moet praten. Digitale media zijn er om praktische afspraken te maken en leuke kattenfoto’s uit te wisselen en daarmee uit.

Er zijn zóveel mensen voor wie man-vrouw-huis-kind de norm is. Ik vergeet dat wel eens, omdat in onze vriendenkring mensen zijn die in wisselende samenstelling samenwonen, of met hun gender aan het worstelen zijn, of aan permanente zelfontwikkeling doen. Tot ik uit mijn persoonlijke bubbel klap: langs de zijlijn van een voetbalveld bijvoorbeeld, een verjaardag van een vage kennis, een opstopping in de supermarkt, zoiets. En ineens vliegen daar de vooroordelen over tafel, worden er grove grappen gemaakt over vrouwen en homofielen. Mannen lachen te hard, hun angst zichtbaar onder machogedrag.

Het bevestigt dat ik in een bubbel leef. En dat die bubbel nog veel, véél groter moet worden, tot we er allemaal inpassen. Tot we geen oordelen meer hebben over anderen. Laten we eerlijk zijn: dat gaat natuurlijk nooit gebeuren.

Maar thuis doen we ons best. We praten over hoe we het leven erváren, over wat we voelen, denken, willen. We doen onze stinkende best om onze eigen bagage niet op een ander te kieperen. We weten dat communicatie het grootste goed én de grootste valkuil is en kiezen onze woorden zorgvuldig. Tot het misgaat. We vallen weer terug in een rol, worden boos, gooien kindpijn eruit, schamen ons, maken het weer goed.

Ik wil het niet missen. Ik wil met de mensen die me nabij zijn over álles kunnen praten. Alleen dan voel ik me verbonden. En veilig. Nog iets dat ik heb geleerd: veiligheid is voor mij de eerste prioriteit. Zelfontwikkeling, meerdere relaties, seksfeesten…allemaal niet zo belangrijk. Zolang ik maar weet dat ik een thuis heb, dat het daar warm is, en dat ik er altijd naartoe kan, ook als ik uit mijn slof ben geschoten.

Dit huis, deze Vlam, laat ik aan jullie. Het was een mooie rit en ik dank jullie wel! Wees lief voor elkaar, in het echt alsjeblieft, niet alleen met hartjes op een scherm.

 

Dank je wel CAT voor je mooie, leuke, interessante, soms emotionele, leerzame en verrijkende columns. 

Namens de hoofdredactie