Dankjewel Ellen

Waarom faken vrouwen altijd hun orgasme?

“Waarom faken vrouwen altijd hun orgasme?” Twintig jaar was hij misschien toen hij dit thema in de groep gooide. Het was mijn eerste jaar psychologie aan de UU en de eerste bijeenkomst van ons groepje. We hadden net college gehad waarin een filmpje van Ellen Laan getoond werd die illustreerde hoe je een apparaatje in brengt om vrouwelijke opwinding te meten. Intrigerend. Ik vatte de vraag, als niet-fakende vrouw, nogal persoonlijk op. Ik zei: “vrouwen faken helemaal niet!”. We zaten beide fout.

Ik ben nog opgegroeid met het idee dat voor vrouwen het orgasme minder belangrijk is dan voor mannen. Daar herkende ik me wel in. Als ik vree met een jongen, tijdens het begin van mijn seksuele carrière, kwam het ook niet echt in me op om klaar te komen. Het was geen prioriteit. Nou ja, als ik masturbeerde wel. Ja, dan wel. Maar met een jongen hoefde het kennelijk niet per se. Ik leed er niet onder. Toch kan ik me nog precies het moment herinneren dat Paul (ik was 16, hij 21), terwijl hij boven mij zijn ding aan het doen was, halverwege stopte. En terwijl hij in me zat vroeg hij: “vind jij het eigenlijk wel lekker?”

 

Wat is lekker eigenlijk?

Even was ik van mijn apropos. Ineens viel het me op dat hij een verhoogde ademhaling had en een beetje zweette. Ik daarentegen lag er enorm bevallig -dat zeker-, maar opvallend kalm bij. Ik hield me bezig met de vraag hoe ik mijn heupen moest bewegen -op zoek naar optimalisatie techniekjes; toen al een nerd-. Maar ik vond het wel leuk en gezellig saampjes, en we hadden toch seks?! Dus ik zei: “ja tuurlijk!”, waarop Paul onaangedaan zijn weg vervolgde … en afmaakte. Het zette me wel aan het denken. Wat is lekker eigenlijk? Een orgasme fakete ik weliswaar nooit. Maar bewees ik mijn lichaam een dienst met hoe het ging?

Later, heel veel later, begeleidde ik meiden op het gebied van seksuele grensoverschrijding in al haar lelijke facetten. Het viel me op dat professionals de meiden pas bij ons project aan meldden als het kwaad geschied was. Het viel me ook op dat deze professionals vooral wilden dat wij ze verder hielpen en zelf dachten niet meer zo veel voor ze te kunnen beteken. Vreemd. Het leek me dat dat anders moest.

 

Seksualiteitsprotocol

Ik schreef een brief aan Movisie met het plan om binnen elke school een seksualiteitsprotocol in te bedden. Niet één dat pas van de schappen komt als er een crisis is. Nee! Gewoon, over de hele linie goede info gericht op plezier. Met een module om professionals, die toch al een vertrouwensband hadden met pupillen, concrete handvaten te geven voor ondersteuning van individuele leerlingen waar zorgen over zijn. Het antwoord terug was dusdanig definitief en demotiverend dat het twee maand duurde voor ik mijn missie voort zette. Zat ik fout met mijn visie? Wie dan te vragen? Ellen Laan. De vrouw uit het filmpje van het college van toen. Zou ik? Ik durfde.

 

Hoe zullen we hem noemen?

Ze schreef gelijk enthousiast terug en vroeg me op de koffie in het Amsterdam UMC. De vrouw uit het filmpje gaf me privé college! Ze vertelde over de clitoris en dat de vagina een geboortekanaal is met weinig zenuwen. Penetratie is dus de minst geschikte manier voor vrouwelijk genot, maar het betere natte vinger- en tong werk werkt des te beter. Logisch!

***Note to my young self: niet lijden onder seks is niet het zelfde als genieten van seks***

Na een uur waren we nog niet uitgepraat en we maakten een nieuwe afspraak. Die tweede afspraak verliep hetzelfde. En tijdens de derde date zei ze: “weet je Sabine, ik word hoogleraar en denk er over een stichting op te richten. Maar meestal als collega’s dat doen, is dat geen lang leven beschoren. Wat denk jij?” Ik keek haar aan en zei met een soort grom in mijn stem: “Ellen, je moet dat doen!”

En wat ze toen zei veranderde mijn leven. Ze zei: “Mmmm, hoe zullen we hem dan noemen?” Hoorde ik dat goed? We? We? Ja, ze bedoelde mij met we! Onvoorstelbaar! Een paar maand later hadden we met Jeannette de Geus en Hans Korver inderdaad een stichting opgericht met de naam Stichting Seksueel Welzijn Nederland. De bijgaande foto is het moment dat we tekenden bij de notaris en is me heel dierbaar.

 

 

Doorgeven in liefde

Een erg goed bestuurder ben ik niet. In mijn enthousiasme vergeet ik soms alle vraagtekens. Erg onhandig. Maar ik ben er trots op om die eerste jaren, zij aan zij, te hebben mogen werken aan zo’n betekenisvolle beweging en zo’n grote vrouw. Wat heb ik onwaarschijnlijk veel geleerd. Wat een geluk. Daarvoor ben ik diepst dankbaar.

Toen ik een paar dagen geleden zag wie belde, wist ik gelijk wat er aan de hand moest zijn. Ellen is overleden. Tot hier kon het leven haar brengen. En ook al kunnen we haar niet missen, haar lief niet, haar dochters niet, naasten, collega’s en de gemeenschap niet; we laten haar in liefde gaan. We hebben geen keus. Oneerlijk. We hadden nog zo veel van haar willen leren. Ik had nog zo veel van haar willen leren. Maar wat een vakkundig en rijk fundament laat zij na op het gebied van vrouwelijk seksueel plezier en gendergelijkheid. Daar kunnen we op bouwen. Zij bracht ons tot hier. Het is nu aan ons om het door te geven. Wat een eervolle klus. Dankjewel Ellen.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)