Vulvahaar

Diagnose overbeharing

“De huisarts zegt dat ik last heb van overbeharing.” Mijn vriendin Yara had net haar eerste uitstrijkje laten maken. Ze is dan 19 jaar en ik ook. Onze wereld is een wild studentenleven met her en der een collegebank.

Ze zei het met een serieus en schuldbewust gezicht. Terugdenkend vond ik dat nog het meest schokkend. Ik kan me herinneren dat ik dacht: ‘He?! Overbeharing ten opzichte van wie of wat? Wat is dan het gemiddelde? En hoe zit dat dan met mij?’ Deze ‘diagnose’ bevestigde waar Yara al langere tijd bang voor was: ik ben niet normaal. Want als je OVER-behaard bent, zit je in een spectrum waar apen ook zitten. Een on-vrouw. Vernederd en verraden door je eigen lichaam. Eigen schuld. Haar op onbehoorlijke plekken. Niets wat ik er tegenin bracht hielp daarna nog. En het zaad van twijfel ontkiemde ook gretig onder mijn eigen hersenpan.

 

Schaamte

Weer een schadelijke mythe die zich met de voeten op salontafel van ons collectief onderbewustzijn nestelt. Er zit weinig anders op: verstoppen, ontkennen, weg (laten) maken. En om geen enkele twijfel te laten bestaan over het feit dat je je moet schamen voor haar in en om je geslacht noemen we het ‘schaamhaar’. Lekker duidelijk, toch? Wat een kul. Waarom noemen we het geen vulvahaar? Etymoloog Peter-Alexander Kerkhof wist me te vertellen dat het jaartal 1726 de oudste vindplaats is in de Nederlandse taal, van het woord vulva. Dus me dunkt dat vanaf toen het woord vulvahaar al in schwung had kunnen komen. Wat let ons per direct een inhaalslag in te luiden?

 

Driehoek

In het boek van Inti Chavez ‘RESPECT’, waarin jongens juiste seksuele informatie kunnen vinden over meiden (en zichzelf), wordt dit probleem ook gesignaleerd. Meiden groeien op met het plaatje van de standaard driehoek. Bikinibroekjes van meiden en vrouwen bedekken namelijk altijd de gouden driehoek. Door dit normatieve beeld impliceren we dat bij normale vrouwen het haar zich gewoon aan de regels houdt. Er is als je jong bent namelijk niemand die je vertelt dat het normaal is dat genitaal haar bij de meeste mensen vrolijk uitwaaiert naar alle windstreken; benen, liezen, anus. Je wordt hoogstens geïnformeerd dat je schaamhaar krijgt. De bikinidriehoek vertelt de rest.

En zo blijft de mythe in stand: echte vrouwen hebben van nature een ‘bikinilijn’. Bij alle overige vrouwen spreken we van overbeharing. Misschien moeten sommige vrouwelijke topsporters zich daarom wel onderwerpen aan achterhaalde, oncomfortabele en seksistische kledingvoorschriften? Zodat we er, tijdens hun haast bovenmenselijke topprestatie, zeker van kunnen zijn dat het échte vrouwen zijn. Ik heb me zo lang afgevraagd wat dat woord betekende: bikinilijn. Blijkt dat dat het woord is dat de leugen van de gouden driehoek samenvat. Handig ezelsbruggetje.

 

Onschuld

De aanbevelenswaardige podcast “Over haar” van Carolien Borgers, bespreekt dit probleem. Aflevering 5 – “Hem over haar” – vond ik lastig om naar te luisteren. De afkeer voor haar zou iets te maken kunnen hebben met een hang naar een maagdelijke poes. Want een onthaarde poes ademt onschuld. Is dat wat we nodig hebben? Pre-puberale meisjes voor wie je als man geen afwijzing hoeft te vrezen? Is een al te wilsbekwame poes in bed te intimiderend? Liever een betamelijke, kale kut als subtiel teken van onderwerping: ik onthaar me voor jou, niets te vrezen hier. Driehoeksnorm meets Hello Kitty, liefelijker wordt het niet.

 

Genitaal kapsel

Wat zouden artsen leren over beharing? En wat zouden ze leren in hoe ze daar over kunnen communiceren? Wie helpt ons af van schaamte voor haar op gebruikelijke plekken? De huisarts van Yara niet in elk geval. Gemiste kans. Want bij seksuele soevereiniteit past een eigenzinnig genitaal kapsel. Uiteindelijk gaat het dus toch weer over seksuele autonomie.

Misschien gaan we jongens ooit nog leren dat vrouwen niet bedreigend zijn als seksueel wezen met een eigen krachtige stem. Mannen die vrouwen de mond snoeren zijn vaak onzekere mannen. Wie leert hun dat onzeker zijn mag en dat een ander dat niet voor je hoeft op te lossen? En misschien gaan we meiden nog eens leren dat het geen teken van vrouwelijkheid is als je je voegt naar de maatstaf van andermans korset. Wat mij betreft zijn loslatende haren, die storen tijdens een befsessie, het enige valide argument dat een geschoren vulva rechtvaardigt.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

 

(Foto door Viktoria Slowikowska via Pexels )