Piemelen voor 5 euro
Als jonge meid van 19 jaar werkte ik tijdens mijn hbo-studie op een woonlocatie met mensen met een matig verstandelijke beperking. Met mijn mbo-diploma al op zak was dit voor mij een geweldig bijbaantje als student, en mijn collega’s waren blij omdat ze op deze manier iets minder weekenden moesten werken.
Ik kende veel bewoners nog van mijn stage. Deze woning moest echter sluiten en dus verhuisden veel bewoners mee naar een nieuwe woonvorm in een dorp verderop. De werkzaamheden bestonden veel uit ondersteuning in de ADL (algemene dagelijkse lichaamsverzorging) en in het weekend ook samen op stap en iets leuks doen.
Op een avond hadden we tijdens het eten een gesprekje over hoe het was om te verhuizen en hoe de bewoners deze nieuwe plek vonden. Iedereen was blij met een nieuwe en veel grotere kamer, ook waren ze blij dat ze de badkamer maar met twee mensen moesten delen en niet met heel veel. (De vorige locatie had een grote badkamer met vier douches en een bad in dezelfde ruimte. Inderdaad, een heel oude locatie, mijn verhaal dateert van 21 jaar geleden …)
Alleen miste Herman het bad: “Ik kan nu niet meer piemelen”. Piemelen betekende in zijn geval masturberen. Ik zei dat dit ook onder de douche kon, hij was verrast en keek opgelucht.
Een week later las ik in de rapportage dat een collega had opgeschreven wat roodheid te zien bij de penis van Herman; even in de gaten houden, stond erbij. ’s Avonds hielp ik Herman met wassen onder de douche en zag daar inderdaad ook roodheid bij zijn penis. Het was best felrood, ik wees naar zijn penis en zei “hij is een beetje rood”.
“Ja”, was zijn antwoord. “Doet het ook pijn?”, vroeg ik.
“Ja”, was zijn antwoord. Ik vroeg “Wat is er gebeurd?”
“Het piemelen lukt niet”. Hij vertelde dat hij toch graag in een bad wilde zitten, dat voelde wel fijn … Maar ja een bad hadden we niet meer in deze nieuwe woning en ruimte voor een bad naast de douche was er ook niet.
De volgende dag was er de jaarlijkse rommelmarkt in het dorp. Met een clubje gingen we erheen. Herman had niet zoveel zin en bleef liever thuis. Wat een gezelligheid en een leuke manier om het dorp te leren kennen en andersom. En ineens, alsof het zo moest zijn, stond daar een groot plastic zitbad tussen de rest van de kleedjes. Het was in prima staat en de prijs? 5 euro! Op mijn rug nam ik het bad mee terug naar de woning. Liep er stiekem mee de trap op naar de badkamer van Herman, liet hem vollopen en riep Herman vervolgens naar boven, omdat ik een verrassing voor hem had. Zijn blije gezicht zal ik niet snel meer vergeten. Snel kleren uit en in bad voor een moment voor zichzelf.
Blij en rozig kwam hij later naar beneden, het was gelukt. Herman was niet zo van het knuffelen, maar ineens had ik er een van hem te pakken.
Geschreven door Judith van Duivenboden-Kreijne, VLAM redactie.
