Highlight reel
Op het online platform Fetlife schreef een kennis een paar jaar geleden een ontzettend goed stuk. De titel was dezelfde als boven deze column, ik heb hem zonder enige gêne gestolen. Het betoog ging over hoe foto’s op social media, en daar valt Fetlife ook onder, al snel de indruk wekt dat iemands leven bestaat uit zonovergoten vakanties, hete dates met knappe mensen en goedgelukte selfies. De dagelijkse ongemakken waar iedereen mee te maken krijgt, laten we elkaar niet zien. Zo worden we allemaal onzeker over of ons eigen leven wel leuk genóeg is. Het is een valkuil waar inmiddels ontzettend veel over gepubliceerd is, naarmate de social media een steeds grotere rol spelen in ons leven en zéker nu we allemaal veel meer binnen zitten.
Ik ben nèt oud genoeg om me dia-avonden bij de buren met vakantiefoto’s te herinneren. Zo’n avond was gezellig en ontspannen, met ellenlange verhalen, eindeloze dia’s en doodsaaie hapjes zoals stukjes leverworst met een schijfje augurk. Wij kinderen hielden het na een half uurtje meestal voor gezien en verdwenen richting speelgoed. Als er eens wat afgunst langskwam, omdat de buren een duurdere vakantie konden betalen dan wij, bleef dat tamelijk onder de oppervlakte. Een identiteitscrisis leverde het in ieder geval niet op.
Waarom niet? Ik denk omdat we ook de dagelijkse shit van iedereen zagen. Hoe de buurman in zijn afzichtelijke slippers de kliko aan de straat zetten. Hoe de buurvrouw ook wel eens tegen haar kroost tekeer ging. We zagen elkaar als volledige mensen, in 3D technicolor, in plaats van alleen afspiegelingen op een plat scherm.
Dus laten we even eerlijk zijn tegen elkaar. Mijn leven leest inmiddels meer als een depression reel. Mijn werk gaat niet lekker, mijn tweede relatie is verdampt, mijn eerste relatie is verdomd hard werken en ondertussen kom ik erachter dat het schrijverschap een eenzame bedoening is. Sinds de maatregelen tegen de pandemie weer strakker worden, merk ik pas hoeveel van mijn neerslachtigheid te maken heeft met de staat van de wereld. En dan volg ik de buitenwereld nog nauwelijks. Ik lach om het romantische beeld van de schrijver die eenzaam op de zolderkamer worstelt met de Muze…alleen in mijn geval klopt dat beeld aardig: ik ben een huismus en houd het wereldnieuws niet bij. Schrijven doe ik inderdaad op mijn zolderkamer, waar ook alle boeken in het huis staan. Het is maar goed dat de vloer van beton is, anders zouden de kasten al snel een verdieping lager liggen.
Hoe gaat het dan met al die goedbedoelende zielen die zes keer per dag hun smartphone erbij pakken om de laatste berichtgeving (ik aarzel om het ‘nieuws’ te noemen, voor dat etiket hanteer ik journalistieke standaarden) op Nu, Metro of Facebook te lezen? De opletters, de volgers, de brave burgers die angstig meekijken met elke persconferentie en de steeds veranderende maatregelen naar hun dagelijks leven proberen te vertalen? Hoeveel stress en paniek krijgen die mensen mee?
Voor iedereen die last heeft van coronastress: wees een beetje lief voor jezelf. Het grootste voordeel is dat je je nu niet meer onzeker hoeft te voelen omdat celebs foto’s posten van vliegreizen, shopping trips of incrowd parties met andere bekende mensen: als het goed is, zijn die foto’s er niet meer omdat iedereen afstand houdt. Influencers zijn, zeker in corona-tijd (maar ook daarbuiten) niet een vitale beroepsgroep waar je je tijd aan hoeft te besteden. Er is op dit moment geen incrowd waar je bij kunt horen, geen modetrends die je perse moet volgen, geen stranden waar je echt gezien moet worden – wat een opluchting!
Je weet best wat je zélf wilt en zo niet: dit is een mooie tijd om daarachter te komen. Zet die smartphone even uit. Schrijf een kaartje naar iemand die je mist. Ben je gelijk in de buitenlucht, om langs de brievenbus te gaan. De highlight van je dag kan ook zijn hoe de zonnestralen op de bladeren schijnen.
