Fossiele brandstof voor verkrachtingscultuur

Mijn moeder is gisteren genezen verklaard van kanker maar bij het corps viert kanker hoogtij als vanouds. Want misogynie is als kanker; het maakt alles binnen een gezond functionerend systeem kapot, behalve zichzelf. Én, zonder ingrijpende hulp van buitenaf gaat het niet over, hoe groot je vertrouwen op een goede afloop ook is.

Misogynie, zoals het zich ook nu weer in vol ornaat laat aanschouwen bij het corps, moet altijd geduid worden binnen de voedingsbodem waarop het kan woekeren enerzijds. En anderzijds het ontbrekend mechanisme om die voedingsbodem rigoureus de nek om te draaien. Dat zou namelijk wel de juiste nek zijn om te breken, en niet die van vrouwen, zodat je daarna hun strot kunt vullen met je geslacht.

 

Systemische misogynie

Als je op de schouders staat van reünisten als Charles Huijskens besef je eens te meer waarom een ONAFHANKELIJK extern geweten zo belangrijk is. Hij is de fossiele brandstof voor de in stand houding van de verkrachtigscultuur. Vrouwen haten is niet het probleem, het stigma van een vrouwenhater zijn, dát is het probleem volgens Charles Huijskens. ‘Begrijpen die jongens dan niet dat je niemand gaat overtuigen van cultuurverandering?’

Zijn bijdrage laat je in eenmaal beseffen hoe vrouwen als waardige wezens duiden, vooral een kwestie is voor de bühne. En het wrange is dat de dynamiek van je verenigen in het naar buiten brengen van een bepaald sociaal wenselijk beeld, de kanker zelf verstevigt. Dat zie ik ook vaak gebeuren in gezinnen waar intiem terreur of seksueel misbruik plaats vindt. Impliciet zeg je namelijk dat je de kanker niet echt serieus genomen hoeft te worden. En daarmee legitimeer je haar voortbestaan.

 

Kun je vrouwen serieus nemen?

Daarnaast was één van de leden, die zich neerbuigend en vernederend uitliet, onlangs betrokken bij ‘gesprekken waar meiden hun verhaal hebben verteld over seksuele intimidatie binnen de vereniging.’ Een vrouwelijk lid dat bij die gesprekken aanwezig was zegt ‘dat iemand daar zó mee omgaat, dat is shockerend.’

Uit onderzoeken binnen andere contexten komt naar voren dat klachten van vrouwen structureel minder serieus genomen worden dan die van mannen. Als een vrouw bij de huisarts klaagt over hoofdpijn krijgt ze een aspirientje, als een man klaagt over aanhoudende hoofdpijn wordt hij doorgestuurd naar de specialist.

 

Bange mannen

Zwijgen doorbreken maakt bang. Zeker als je identiteit afhangt van de groep waar je toe behoort. 270 mensen ondertekenden een brandbrief aan de senaat die de uitspraken op het herendiner veroordeelt. Onder hen slechts drie mannen die dus openlijk bestand zijn tegen groepsdruk. Dat zijn de mannen die ik over 10 jaar in de regering wil terug zien. Gelijk door naar start. Vanuit je positie van privilege de stem van een gemarginaliseerde groep versterken vergt moed. Dat heeft, neem dat van mij aan, ernstige en nadelige gevolgen voor hun sociale positie binnen die groep.

Tenzij … andere mannen hén weer steunen, en zich uitspreken over die moed. Ik wil de mannelijke leden van het Amsterdamsch Studenten Corps daar ook toe oproepen. Het kan nog. Doe het. Hier een makkelijk zinnetje: Ik vind het eigenlijk wel goed dat Boudewijn de brief heeft ondertekend. Niet moeilijk uit te spreken, toch? En al die vrouwen die ondertekenden? Ik zal het moeilijk krijgen mijn politieke kleur te bepalen als zij mijn land gaan besturen. Zo veel goede mensen.

 

Genezen

Hoe komt het corps, vrouwen én mannen, van zijn kanker af? Charlatans als Huijkens helpen je van de regen in de drup. Hij baalt enorm van de werking van social media. ‘Deze jongelui lijken zich niet te realiseren dat ze tot in de lengte van dagen met hun uitspraken zullen worden geconfronteerd. Vroeger konden er nog dingen in beslotenheid worden gezegd. Dat bestaat niet meer. Het kost ze gewoon hun baan.’ Ik schaam me dat we jonge mensen met de denkbeelden van dit soort fossielen opzadelen.

De behandeling van mijn moeder bestond uit een experimenteel en bijzonder ingrijpend offensief. Een agressieve aanpak voor een probleem dat je alleen kunt tackelen als je het in volle omvang in kaart brengt, erkent, een grens trekt en met wortel en al uit graaft. Het koste moeite. De kanker is weg. Tegelijk zal ze nooit meer de oude zijn. Mijn moeder erkende, trok een grens en met vakkundige hulp van buitenaf kreeg ze het voor elkaar. Maar wil het corps dat ook? En als zij liever wegkijken en zwijgen, willen wij het corps dan nog? Of is de houdbaarheidsdatum van de exploitatievergunning niet al heel lang over de datum?

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)