Verkrachting als kwajongensstreek

 

Johan Derksen stopte een kaars (een flinke kaars voegde hij er lachend aan toe) in het lichaam van een bewusteloze vrouw. “Zulke dingen gebeuren”, zegt Derksen die van een jeugdzonde spreekt in de recente uitzending van Vandaag Inside. “Technisch gezien zal een officier van justitie het uit kunnen leggen als verkrachting.’ zegt hij. Nou Johan, ik heb nieuws voor je: Jij zou het zélf ook uit kunnen leggen als verkrachting. En niet alleen ‘technisch gezien’. We hebben het hier niet over een vormfout.

Verkrachtingen ‘gebeuren’ niet. Het gaat hier niet over regen die ineens uit de lucht valt. Een verkrachting is geen toeval. Verkrachting is bewust gedrag, een daad, door een persoon, tegen een ander persoon waar je macht over hebt. En je hoeft geen officier van Justitie te zijn om dat te zien.

 

Niet jouw schuld

Allereerst wil ik mijn medeleven uitspreken aan de vrouw die het betreft. Als zij dit nieuws mee krijgt, zal zij deze vernedering opnieuw moeten beleven en ondergaan. Zo werkt trauma. Zij is daarmee opnieuw overgeleverd aan de grillen van Derksen. Dat verdient zij niet. Ook andere mensen zullen zich herkennen in deze beschrijving van gender gerelateerd geweld. Voor al die mensen: het was niet jullie schuld, het spijt me dat dit jullie overkomen is.

 

Kwajongensstreek

Johan romantiseert en normaliseert de verkrachting door zijn gedrag binnen het kader van jeugdzonde te plaatsen. “Niet zo netjes” noemt hij het zelf. Dat is wel een heel bagatelliseerde manier om een verkrachting te duiden. Een kwajongensstreek.

 Slachtoffers van dat soort kwajongensstreken krijg ik, soms tientallen jaren later, in mijn praktijk. Als je waardigheid zo bruut is aangetast, duurt het vaak lang om de ervaring een plek te geven op zo’n manier dat het niet op alle leefgebieden van invloed blijft. Het laat diepe sporen na in het brein, het lichaam en de ziel.

Verwerking van seksueel geweld is niet 123 op te lossen en is vaak te complex om alleen te doen. Verwarring over de ervaring en seksualiteit in het algemeen, pijn, spanning, depressie, laag zelfbeeld, etc. Ironisch genoeg spreekt Derksen over een ‘levenslange beschadiging’ voor daders als hun daden naar buiten komen. Hij gaat daarmee voorbij aan de levenslange beschadiging die slachtoffers oplopen. Ook als het slachtofferschap nooit het daglicht ziet.

 

Mogen we dan helemaal geen grappen meer maken?

Het bestaan van seksueel grensoverschrijdend gedrag moet altijd geduid worden binnen het kader van een cultuur die seksueel geweld gedoogt, normaliseert en zelfs aanwakkert. Dát geeft seksueel geweld duurzaam bestaansrecht. Vroeger, nu en in de toekomst als we blijven lachen om grappen die geen grappen zijn.

De tafelheren vormen die cultuur van aanwakkering. René van der Gijp vond dat de vrouw geluk had gehad, omdat er ook een honkbalknuppel in de hoek had kunnen staan. Als je denkt dat iemand geluk heeft dat zij met een kleiner voorwerp dan een honkbalknuppel verkracht wordt, ben je heel ver van je menselijkheid verwijderd. Bijzonder teleurgesteld ben ik in Steven Brunswijk. In hem komt het op om het toch al visueel sterke beeld kracht bij te zetten door te vragen hoe groot die kaars was. Weer gelach. De cultuur beschermt de daders van vroeger en nu en vormt de breinen van de toekomstige generatie. Ook die van onze dochters trouwens. Dan weten ze maar vast wat hen te wachten staat als hen dit overkomt; luchtig geobjectiveerd worden tijdens een talkshow.

Paradoxaal genoeg zegt Johan later dat hij het ‘heel kwalijk’ vindt als ‘meisjes’ slachtoffer zijn van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Maar dat gaat kennelijk alleen over vrouwen die geen slachtoffer zijn van zíjn seksuele geweld. Doe iets voor de wereld met het podium dat je krijgt: reflecteer.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)