Vrouwenmars: dit neemt niemand mijn dochter meer af
Lichtelijk verward stap ik de trein in als we net de Womensmarch gelopen hebben. Enerzijds geïnspireerd door de sprekers en de nieuwe inzichten, anderzijds verward door de veelheid van de onderwerpen die de sprekers voor het voetlicht brachten.
.
Een paar dagen voor de Womensmarch vroeg ik aan mijn dochter van 10 of ze het leuk zou vinden om ook eens mee te gaan. Ze weet dat ik wel vaker naar acties ga die te maken hebben met geweld tegen vrouwen of racisme, dus ik was benieuwd of ze ook geïnteresseerd zou zijn. Ik vind het belangrijk mijn kinderen te laten zien en ervaren (zo lang dat veilig kan) dat protesteren en je stem laten horen in Nederland mogelijk is. Dat het ook belangrijk is dat dit kan en dat dit ongestraft mag..
Opgetogen gingen we op weg. Een vriendin had ook haar dochter in dezelfde leeftijd mee. De meiden hadden elkaar al snel gevonden. Met mijn stoere hoodie van Vlam, die erg tot de verbeelding spreekt. Opkomen voor vrouwenrechten, dat is iets wat ik met de paplepel ingegoten heb gekregen. En eigenlijk tot mijn verdriet, voel ik de noodzaak dit ook bij mijn beide kinderen (ik heb ook nog een zoon) te doen. 
.
Op de Dam in Amsterdam waren de sprekers te horen, de boodschappen die zij deelden, waren in een half uur tijd, meer lesstof dan een half jaar maatschappijleer. De juridische kanten van vrouwenrechten, het recht op zelfbeschikking (lees abortus), het leed wat inheemse volken is aangedaan, de historische kant van de genderontwikkeling op de Molukse bevolking als gevolg van de invloed van de Nederlandse overheersing, de gevolgen van oorlogen. In deze mars werd niet alleen stilgestaan bij de gevolgen voor vrouwen, maar zeker ook voor andere genderidentiteiten. En ja, met een kritische blik kijken naar de rol van de man en de witte mens en ook vrouwen in de ontwikkeling daarvan. Soms pijnlijk confronterend, vaker strijdbaar.
.
Het was een bijeenkomst waar ik me thuis voelde. Dit is de plek waar je mens bent. Gelijk aan anderen. Omringd door mensen die de maatschappij zijn. Mannen, vrouwen andere genders, samen staan voor de strijd tegen onrechtvaardigheid. Deze mars door Amsterdam was de weerspiegeling van hoe onze maatschappij hoort te zijn. Iedereen hoort erbij en is gelijkwaardig. Het blijft alleen confronterend dat dit blijkbaar anno 2022 nog steeds niet vanzelfsprekend is. Deze dag maakte dat door de veelheid van onderwerpen weer keihard duidelijk. Tegelijkertijd voel ik ook hoop. Omdat deze mars ook laat zien dat het wel mogelijk is. Deze ervaring neemt in ieder geval niemand mijn dochter meer af.
.
.
Geschreven door Kirsten Regtop (trainer, spreker en adviseur in de aanpak van (ex-)partnergeweld en werkzaam bij Fabriek69)
.
