Zomerserie: Solo Poly
Steek je vinger eens op: wie heeft er al meerdere relaties achter elkaar gehad? Even tellen, ja dat dacht ik al, de meerderheid in de zaal. Seriële monogamie is de norm in onze maatschappij. Bijna niemand is nog bij de jeugdliefde van de middelbare school. Scheidingen zijn geen uitzondering en geen schande meer. Het gezin is niet de hoeksteen van de samenleving.
Toch hebben veel mensen die seriële monogamie bedrijven, een negatieve mening over meer-liefde. Het zou bindingsangst zijn, of fear of missing out. In sommige gevallen is dat wellicht waar. Maar van meerdere volwassenen kunnen houden en daarmee liefdesrelaties kunnen onderhouden, is ook een valide keuze geworden. De seriële monogamisten die liever niet van verkering naar verkering zouden hoppen en zich steeds tussendoor zo alleen voelen, hebben wellicht iets aan de mogelijkheid van ‘solo poly’.
Mensen die identificeren als ‘solo poly’ beschouwen zichzelf als eenheid en voelen niet een sterke behoefte om deel te zijn van een stelletje, of een groep – onderwijl willen ze wel graag meerdere, diepe, langdurige, liefdevolle relaties. Samenwonen met één andere partner, trouwen of financiën delen staan niet hoog op de prioriteitenlijst.
Er is een groot verschil tussen mensen die single zijn en op zoek naar een vaste partner om samen de ‘relationship escalator’ mee te bestijgen – en mensen die bewust ervoor kiezen om niet mee te doen aan dat geijkte stappenplan. Solo poly-mensen kunnen net zo goed diepe liefde en verbondenheid ervaren, kinderen krijgen en met anderen op vakantie gaan. Dat ze ervoor kiezen om primair met ‘me, myself and I’ door het leven te gaan betekent nog niet dat ze gedoemd zijn tot kleine tafels in de hoek van wegrestaurants, waar niet opvalt dat je alleen eet. Maar de kern blijft één.
Voordat het woord ‘polyamorie’ viel in mijn leven, nu zo’n zes jaar geleden, was ik behoorlijk goed geworden in seriële monogamie. Soms was er, net zoals in blackjack, toevallig een teleurstellende reeks. Zoals achtereenvolgend: de collega die niets van mij wilde weten, de stalker die ik alleen kwijtraakte door een nieuw telefoonnummer te nemen en de ietwat oudere heer die terugverhuisde naar Amerika. Na dat desastreuze jaar heb ik een celibataire sabbatical genomen.
Solo poly was niet het antwoord geweest voor een dergelijke rampzalige periode. Inmiddels woon ik samen met een nesting partner, met wie ik nageslacht gemaakt heb. Ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog naar seriële monogamie zou gaan, daarvoor weet ik teveel over de alternatieven. Solo poly kan ik me wel voorstellen. Lekker rust in mijn eigen huis, eigen baas over alle beslissingen (wat eten we vanavond, staat de kliko al buiten, hoeveel mag een vakantie kosten) maar ondertussen wel verbonden met mensen die ik liefheb, die me nabij staan en met wie ik beurtelings tijd kan doorbrengen. En daarna op de bank met een goed boek. Niemand die me onderbreekt.
