Stil in mij

Ik was deze week op een feestje van ongeveer vijftig mensen, buiten in de open lucht. Alleen daar konden we genoeg herrie maken en genoeg afstand houden. Niet dat dat gebeurde trouwens, die afstand, maar daar gaan we even niet over zeuren.

Na een paar uur werd de drukte van al die kletsende lui me te veel en ik ging binnen bijkomen, even rustig plassen, social media checken, chillen op een luie stoel. Er overviel me een enorme weerzin om weer terug het feest in te gaan. Pas met een beetje perspectief (even binnen zitten, stilte) viel me op hoe onrustig het feestgedruis was en hoe weinig ik daarvoor openstond die avond.

Dit is niet alleen een Corona-reactie. Het is niet zo dat ik door maanden binnen zitten, binnen werken, binnen leven en binnen vetten nu niet meer met andere mensen om kan gaan. In mijn roerige studententijd gebeurde het ook regelmatig. Urenlang danste ik de benen uit mijn lijf in mijn favoriete danskroeg/nachtclub en als ik dan naar buiten liep om even een luchtje te scheppen, gebeurde het regelmatig dat ik helemaal niet terug de kroeg in ging. Ook niet als ik mijn vrienden had beloofd dat ik zó terug zou zijn.

Ik genoot van de intense stilte aan mijn oren, het contrast met de klereherrie binnen in de kroeg. Boven me alleen de sterren, als puntjes te zien, zelfs tussen de verlichte uithangborden van de stad. Dronkenlui struikelend over hun voeten. Mijn fiets tussen duizenden anderen, braaf wachtend op hun ruiters. Het was te lekker om uit de herrie te zijn, het contrast te groot om terug te gaan. Hoe heerlijk was de rit naar huis, alles in de schaduw, fietsen van de ene lichtvlek naar de andere onder de lantaarnpalen.

Dus óf ik kon nooit goed met mensen omgaan en dat Corona-gelazer heeft weinig verschil gemaakt, of er iets universeels aan de hand met perspectief en afstand. Ik vermoed het laatste. Het geldt voor meer mensen: je ziet het pas als je het ziet. En dat is makkelijker vanaf een afstandje. Waarom lassen we anders een ‘pauze’ in om ‘af te koelen’ of proberen om een situatie ‘anders te bekijken’.

Met relaties is het precies zo. Waarom blijven slecht behandelde of zelfs mishandelde partners bij hun misbruiker? Omdat het moeilijk is te zien waar je in zwemt, als je steeds in het zwembad blijft liggen. Je hebt het perspectief nodig van eruit stappen, afstand nemen, weglopen, rustig worden en daarná beslissingen nemen over de toekomst.

Als het echt rot gaat met je relatie, neem dan een pauze. Spreek goed af waar die pauze voor dient: hoelang duurt het, mag je elkaar spreken in de tussentijd of liever niet. Is het de bedoeling dat je tijdens de pauze met een reboundje in bed duikt? Laten we wel wezen: als je relatie echt slecht is, ligt dat waarschijnlijk aan de communicatie. Daarmee is het maken van afspraken over een pauze ook gelijk heel moeilijk. Probeer het toch. En kom bij elkaar terug op het afgesproken tijdstip en stel elkaar de volgende vraag: wil je verder dansen, met mij? Of wil je liever alleen naar huis fietsen?