Intentie

Online daten, het is nèt echt. Behalve dan dat je jezelf makkelijk máándenlang voor de gek kunt houden. Want hij schrijft zo leuk. Of zij stuurt zulke empathische berichtjes als je een rotdag hebt. Of sexting is het hoogtepunt (har har) van je dag. Je hebt een ideaal maatje gevonden, een digitale verschijningsvorm van een fantasie waar je al jaren mee rondloopt. Maar achter dat beeldscherm zit een echt persoon. Zit je daar ook op te wachten?

Even een klein overzicht van mijn liefdesleven: van de mensen met wie ik de intentie had een serieuze relatie te beginnen, kwamen er drie via internet en vijf via de kroeg mijn leven binnen.

Van de drie internetters is er één crimineel, één heeft een heftige stoornis en de derde bleek bij nader inzien totaal verschillend dan zijn online personage. Geen enkele van de drie online geconcipieerde relaties hebben langer geduurd dan drie maanden.

Dan de kroegtijgers: van de vijf ben ik er met eentje getrouwd, is er één crimineel, één is een onbezonnen jeugdliefde en de overige twee ben ik mee bevriend. De kortste relatie was de jeugdliefde (drie maanden), de langste mijn huidige partner (acht jaar). De conclusie lijkt me duidelijk: voor mij werkt internetdaten niet voor langdurige serieuze relaties.

Het punt dat ik probeer te maken, is dat intentie belangrijk is. Als je een avond gaat stappen voor vrienden, muziek en lekker dansen, dan is de intentie heel anders dan als op het internet gericht op zoek gaat naar een partner om een bepaalde leemte in je leven mee te vullen. In het eerste geval ben je ontspannen en niet persé gefocust op potentiële partners. Het is te verwachten dat je spontaan reageert als iemand je aanspreekt, of als je iemands blik vangt. Je ziet gelijk hoe iemand beweegt, of hij in zijn neus peutert, onaardig is tegen barpersoneel of iets anders doet dat voor jou een directe exit betekent. In het geval van mijn huidige partner had ik totaal niet door dat hij me leuk vond. Hij heeft me drie maanden ongestoord kunnen observeren voordat ik lont rook en mijn ontspanning verdampte.

Als je online gaat surfen en swipen door het schier eindeloze aanbod van mensen, dan is het erg moeilijk om die ontspanning vast te houden. Je focus is immers dat iemand in jouw plaatje moet passen. Er is weinig toeval meer. Het geheim is dat toeval niet bestaat: wat wij toeval noemen, is in werkelijkheid een ingewikkelde chemische reactie die onbewust in je lichaam plaatsvindt en waardoor er aantrekkingskracht tussen twee (of meer!) mensen ontstaat. Dat onbewuste proces verdwijnt zodra je online bent. Daar ben je aangewezen op de vorm die iemand van zichzelf digitaal projecteert. Dus eerst moet je een match vinden met de digitale vorm en daarna onderzoeken of de wérkelijke match er ook is.

Met de huidige maatregelen is internet misschien je enige optie om iemand te leren kennen, zeker omdat het heel normaal is om je eenzaam te voelen tijdens een mondiale pandemie. Prima natuurlijk, maar een tip: mocht je iemand via internet opdoen, spreek dan zo snel mogelijk af. Overdag, op een openbare plek, waar je zelf heengaat en ook makkelijk zelf weer van weg kunt. Binnen twee minuten zegt je gut feeling wel of de persoon in kwestie de moeite waard (en veilig) is of niet. Luister daar naar, het kan je een hoop ellende besparen.