Guido Weijers verzorgde op oudejaarsdag het voorprogramma van Claudia de Breij die de oudejaarsconference deed. Doordat ik van de zomer per ongeluk naar een optreden van Guido geweest was wist ik, technisch kan hij grappen maken. Maar door de seksistische inhoud ga ik niet één keer lachen. Dus sloeg ik zijn programma over.

Echter, iemand uit mijn netwerk vroeg mijn visie op een bepaalde grap van hem. Het ging om Johan Derksen. Had Weijers misschien een punt met de vraag die hij stelt? Toch maar even een stukje teruggekeken dus.

 

“Waargebeurd”

Het gaat om een waargebeurd verhaal waarbij Guido als puber in een tentje belandde met twee smakelijke dames die net uit de puberteit waren. Hij hoopte op een trio. Echter viel hij tussentijds in slaap en werd wakker met twee donuts om zijn piemel, -zaal lacht- Hij vraagt zich af: “wat zou er nou gebeuren als ik dit verhaal in 2022 vertel, en mezelf vervang door een vrouw en de donuts vervang door een kaars?” -zaal klapt- “Zouden we dan lachen, of zouden we deze meiden cancelen? Denk daar maar eens over na”. -zaal stil- Weijers hint hier naar de vermeende ‘canceling’ van Derksen na onthullingen over zijn  ‘kwajongensstreek’

Tsja, heeft hij een punt? Ten eerste snap ik waarom Weijers de nadruk legt op waargebeurd. Want als het verzonnen zou zijn boet zijn punt onmiddellijk aan kracht in. En misschien zit er een glimpsje waarheid in, al was het maar zijn fantasie om het met twee lekkere wijven te doen. Maar het verhaal is niet waargebeurd. In de zomervoorstelling kwam dezelfde grap met andere ‘waargebeurde’ inhoud voorbij. Alleen de donuts bleven overeind.

En over overeind gesproken. Ik heb nagemeten hoe dun een penis moet zijn om er een donut omheen te kunnen doen. Laat staan twee. Dat kan alleen bij penissen met een potlooddikte tussen een halve en hele centimeter. Dus ook anatomisch weet je dat het waarheidsgehalte ver te zoeken is.

 

Gemiste kans

Maar er is een andere reden waarom ik weet dat dit verhaal kolder is. Laatst heb ik uitgerekend dat ik ongeveer 7000 gesprekken moet hebben gehad met slachtoffers van seksueel misbruik, meiden en jongens, vrouwen en mannen. En in geen enkele van die gesprekken kwam ooit naar voren dat iemand het jammer vond om tijdens het ontwaken te ontdekken dat diens pleger er niet meer was. Wel opluchting en soms een vluchtpoging.

Weijers ziet de beschreven ervaring dan ook niet als grensoverschrijding. Dat is overigens zijn goed recht. Kans op seks met twee godinnelijke, door geilheid bevangen meiden, vanwege jouw onweerstaanbare lichaam. Welke échte man wil dat nou niet? De donuts om zijn geslacht leveren hem geen vernedering en pijn op, maar weemoed en een sappig verhaal over een gemiste kans. Als we de kaars van Derksen framen als gemiste kans voor het slachtoffer om door een lichaamsdeel in plaats van een voorwerp verkracht te worden, zijn we heel ver van huis. Daarnaast, welke boodschap geef je aan mannen die slachtoffer werden van seksueel geweld en toch al met een dubbel stigma kampen? Guido voelt zich gewild, slachtoffers van verkrachting voelen zich ontheemd. Dat is het verschil. Gemiste kans om daar aandacht aan te schenken.

 

Cancelcultuur

Misschien kwam de grap later in het voorprogramma nog terug, maar er is een reden waarom hij deze keer niet doorging over het cancellen van Derksen (wat hij tijdens de zomershow volgens mij wel deed). Destijds was er nog schreeuwende verontwaardiging onder mensen met seksistische denkbeelden, omdat er een cancelcultuur zou zijn. Vandaag Inside was toen voor altijd gestopt. En de monddoodmakende woke-elite was daarvan de schuldige. Echter, inmiddels weten we dat noch Derksen, noch het programma gecanceld zijn. En dat de fossiele denkbeelden die verkrachtingscultuur propaganderen ongestoord een podium krijgen.

De échte vraag is dan ook niet of we de meiden uit zijn verhaal zouden moeten cancelen. De echte vraag is; wat maakt dat je koste wat kost gaten wilt schieten in de oproep om uitspraken te verwerpen die bouwen op onze verkrachtingscultuur en deze in stand houden? Weet je wát cancelcultuur is? Als je seksuele integriteit er niet toe doet. Als je er altijd rekening mee moet houden dat iemand lak heeft aan je grenzen. Als je behoort tot een groep waarbij anderen die niet behoren tot die groep, systematisch meninkjes ventileren over wie jij bent, hoe je je zou moeten gedragen, en wat hun rechten en de consequenties zijn als je je onvoldoende daaraan conformeert.

 

Seksueel geweld cancelt seksuele integriteit

Seksueel geweld, en alle verhalen die bijdragen aan normalisering van seksuele grensoverschrijding, cancelen seksualiteit. Steun slachtoffers en minimaliseer hun ervaring niet door je gelijk te willen halen. Durf te leren. Weet je wat ik Guido Weijer wens? Dat hij in een volgend leven terugkomt als vrouw. En dat ONDANKS dat, haar slechtste seksuele ervaring is dat zij ooit in slaap viel en niemand misbruik van haar maakte.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

Terwijl een uit het raam rukkende vrachtwagenchauffeur gelijk ontslagen wordt, is dat voor mannen met een andere status niet noodzakelijkerwijs een consequentie wanneer zij anderen lastigvallen met hun ongewenste en opgelegde seksuele expressie.

 

Affectieve gevoelens

Topman Olof Suttorp deed ook dingen die niet in de haak zijn, of toch wel? Hij stapte op nadat hij bij herhaling ‘affectieve gevoelens’ uitte naar een medewerkster die zich hierbij onveilig voelde. Van welke affectieve gevoelens gaat iemand zich onveilig voelen denk je dan gelijk, toch? Het zal wel meevallen. Dit frame zorgde tijdens een training onlangs voor discussie in de groep: wat zijn mannen toch kwetsbaar voor valse beschuldigingen. My ass. Voor alle helderheid, als iemand gelijk weg moet, is dat niet vanwege een appje ‘Ben jij ook op mij?’. Maar anders dan de chauffeur kan Suttorp rekenen op lof van zijn hubbies met woorden als “bewezen als een kundig bestuurder” en “terugkijken op mijlpalen”. Eens een topman, altijd een topman kennelijk. Verwarrend.

 

Bye, not bye

Een hoogleraar van de Universiteit Leiden heeft zich lang schuldig gemaakt aan intimiderend en ongewenst gedrag. De seksueel geladen opmerkingen en handtastelijkheden zorgden er na zorgvuldig onderzoek voor dat hij nooit meer welkom is op de universiteit. Of toch wel? Hij mag zijn titel van het college namelijk gewoon houden, zodat hij onder zijn persoonlijke hoogleraarstitel nog kan blijven publiceren…. als hoogleraar van de Universiteit Leiden. Verwarrend.

 

Op de agenda

Weer een andere hoogleraar B. aan de UvA nam Trump’s pussy advies zeer letterlijk en stuurde mensen pornografisch materiaal. Hij manipuleerde en ontkende voortdurend al zijn seksuele toenaderingen. In eerste instantie gebeurde er weinig mee. Hoe reageer je als werkgever als iemand z’n ‘affectie’ op die manier uit? De universiteit gaf toe 15 jaar lang signalen te hebben ‘gemist’. Zo vanzelfsprekend als een APK voor auto’s, zo laks zijn we met preventie als het gaat om seksueel grensoverschrijdend gedrag en zelfs curatie lukt dus niet.

Roobeek, die hoogleraar Strategie en Transformatiemanagement aan Nyenrode Business Universiteit is, ziet hoe een veilige werkcultuur nog maar heel weinig écht als item op de agenda van bedrijven staat. Terwijl het wel bij bedrijfsvoering, leiderschap en ethisch besef hoort. Hoe creëer je bewustzijn als het zelfs voor heel slimme mensen structureel zo lastig is om te begrijpen hoe je een beetje leuk met elkaar om gaat? Want hoewel je met flirten ook best de randjes op kunt zoeken, is er voor seksuele intimidatie echt niet zo veel grijs gebied. Sexy times op de werkvloer; we moeten er echt meer over praten.

 

Snelcursus flirten op de werkvloer:

Laten we eerlijk zijn: gevoelens ontstaan. Ook in professionele settings, zowel binnen als buiten lastige machtsverhoudingen en complexe contractlijnen. Bij mij wel in elk geval. Verliefd zijn is behalve een beetje ingewikkeld ook heel lekker! Moeten we dat negeren? Mag je daar dan niks meer doen? Mogen we de ander nooit deelgenoot maken van wat er in ons hartje om gaat en op een gevoelshoutje bijten? Vertwijfel niet medemens! Hierbij een snelcursus flirten op de werkvloer (niet te verwarren met een cursus snelflirten!):

 

1) Er is sprake van zachtzinnige afstemming, verbaal dan wel non-verbaal. Hinten naar de status van je hart, is iets anders dan iemand confronteren met de status van je geslacht. Bijvoorbeeld: ongevraagde dick-pic -> nee. ‘Ben jij ook op mij?’ -> ja. Helder? Mits … (en nu komt het!):

 2a) … de beflirtte persoon zonder enige negatieve persoonlijke of – professionele consequenties de flirtende persoon af kan wijzen (impliciet dan wel expliciet) én …

2b) … de flirtende partij vervolgens dealt met diens eigen ego- en hartedeuk. Een blauwtje lopen? Het gebeurt de leukste. Echt. Deal er mee.

3) Is er sprake van een vorm van verticaliteit of andere afhankelijkheid? Wees dan extra zorgvuldig met zowel punt 1 als 2 en vraag jezelf af of je hiertoe in staat bent. Bij twijfel niet oversteken. Als je het lastig vindt je kwetsbaar en transparant op te stellen zou ik er gewoon niet aan beginnen. Dat gaat nooit een integere flirt worden. Ga liever een rondje hardlopen.

 4) Maar, zijn accountability en consent kernwaardes voor jou? Jolo, go for it! You’ve got this. Geniet van de tocht en hang niet aan de uitkomst.

 

De chauffeur is uiteindelijk niet ontslagen vanwege de seksuele component, maar puur vanwege de gevaarlijke wegsituatie die hij veroorzaakte. Niet het aanstootgevende gedrag, maar de uitvoer van zijn taak is kennelijk onaanvaardbaar. De werkgever distantieert zich openlijk van dit gedrag en noemt ook niet wat voor goede ritten hij daarvóór wel reed. “Het behoeft geen uitleg dat wij dit soort situaties op geen enkele manier kunnen en willen tolereren.” Deze zin zou in sommige van de hierboven beschreven situaties ook niet misstaan hebben, lijkt me.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

Mijn moeder is gisteren genezen verklaard van kanker maar bij het corps viert kanker hoogtij als vanouds. Want misogynie is als kanker; het maakt alles binnen een gezond functionerend systeem kapot, behalve zichzelf. Én, zonder ingrijpende hulp van buitenaf gaat het niet over, hoe groot je vertrouwen op een goede afloop ook is.

Misogynie, zoals het zich ook nu weer in vol ornaat laat aanschouwen bij het corps, moet altijd geduid worden binnen de voedingsbodem waarop het kan woekeren enerzijds. En anderzijds het ontbrekend mechanisme om die voedingsbodem rigoureus de nek om te draaien. Dat zou namelijk wel de juiste nek zijn om te breken, en niet die van vrouwen, zodat je daarna hun strot kunt vullen met je geslacht.

 

Systemische misogynie

Als je op de schouders staat van reünisten als Charles Huijskens besef je eens te meer waarom een ONAFHANKELIJK extern geweten zo belangrijk is. Hij is de fossiele brandstof voor de in stand houding van de verkrachtigscultuur. Vrouwen haten is niet het probleem, het stigma van een vrouwenhater zijn, dát is het probleem volgens Charles Huijskens. ‘Begrijpen die jongens dan niet dat je niemand gaat overtuigen van cultuurverandering?’

Zijn bijdrage laat je in eenmaal beseffen hoe vrouwen als waardige wezens duiden, vooral een kwestie is voor de bühne. En het wrange is dat de dynamiek van je verenigen in het naar buiten brengen van een bepaald sociaal wenselijk beeld, de kanker zelf verstevigt. Dat zie ik ook vaak gebeuren in gezinnen waar intiem terreur of seksueel misbruik plaats vindt. Impliciet zeg je namelijk dat je de kanker niet echt serieus genomen hoeft te worden. En daarmee legitimeer je haar voortbestaan.

 

Kun je vrouwen serieus nemen?

Daarnaast was één van de leden, die zich neerbuigend en vernederend uitliet, onlangs betrokken bij ‘gesprekken waar meiden hun verhaal hebben verteld over seksuele intimidatie binnen de vereniging.’ Een vrouwelijk lid dat bij die gesprekken aanwezig was zegt ‘dat iemand daar zó mee omgaat, dat is shockerend.’

Uit onderzoeken binnen andere contexten komt naar voren dat klachten van vrouwen structureel minder serieus genomen worden dan die van mannen. Als een vrouw bij de huisarts klaagt over hoofdpijn krijgt ze een aspirientje, als een man klaagt over aanhoudende hoofdpijn wordt hij doorgestuurd naar de specialist.

 

Bange mannen

Zwijgen doorbreken maakt bang. Zeker als je identiteit afhangt van de groep waar je toe behoort. 270 mensen ondertekenden een brandbrief aan de senaat die de uitspraken op het herendiner veroordeelt. Onder hen slechts drie mannen die dus openlijk bestand zijn tegen groepsdruk. Dat zijn de mannen die ik over 10 jaar in de regering wil terug zien. Gelijk door naar start. Vanuit je positie van privilege de stem van een gemarginaliseerde groep versterken vergt moed. Dat heeft, neem dat van mij aan, ernstige en nadelige gevolgen voor hun sociale positie binnen die groep.

Tenzij … andere mannen hén weer steunen, en zich uitspreken over die moed. Ik wil de mannelijke leden van het Amsterdamsch Studenten Corps daar ook toe oproepen. Het kan nog. Doe het. Hier een makkelijk zinnetje: Ik vind het eigenlijk wel goed dat Boudewijn de brief heeft ondertekend. Niet moeilijk uit te spreken, toch? En al die vrouwen die ondertekenden? Ik zal het moeilijk krijgen mijn politieke kleur te bepalen als zij mijn land gaan besturen. Zo veel goede mensen.

 

Genezen

Hoe komt het corps, vrouwen én mannen, van zijn kanker af? Charlatans als Huijkens helpen je van de regen in de drup. Hij baalt enorm van de werking van social media. ‘Deze jongelui lijken zich niet te realiseren dat ze tot in de lengte van dagen met hun uitspraken zullen worden geconfronteerd. Vroeger konden er nog dingen in beslotenheid worden gezegd. Dat bestaat niet meer. Het kost ze gewoon hun baan.’ Ik schaam me dat we jonge mensen met de denkbeelden van dit soort fossielen opzadelen.

De behandeling van mijn moeder bestond uit een experimenteel en bijzonder ingrijpend offensief. Een agressieve aanpak voor een probleem dat je alleen kunt tackelen als je het in volle omvang in kaart brengt, erkent, een grens trekt en met wortel en al uit graaft. Het koste moeite. De kanker is weg. Tegelijk zal ze nooit meer de oude zijn. Mijn moeder erkende, trok een grens en met vakkundige hulp van buitenaf kreeg ze het voor elkaar. Maar wil het corps dat ook? En als zij liever wegkijken en zwijgen, willen wij het corps dan nog? Of is de houdbaarheidsdatum van de exploitatievergunning niet al heel lang over de datum?

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

Aanhoudende kortsluiting

Het is alsof mijn brein elke keer een moment van micro-kortsluiting moet verwerken. Terwijl ik mijn dagelijkse stappen probeer te halen, luister ik naar de podcast van Brene Brown, waarbij zij in geanimeerd gesprek is met een vrouwelijke zanger. Hun stemmen klinken licht en wendbaar. Deze zanger refereert een aantal keren aan haar vrouw. ‘Toen mijn vrouw en ik daar, en daar op reis waren, ervoeren we zus en zo’. Dat soort werk.

De eerste keer dat ze haar vrouw noemt komt zij voor mijn hersenen een soort van uit de kast merk ik. Ohhh, ze is getrouwd met een vrouw. Ok, top, en door. Je zou denken dat mijn brein daarna de woorden combinatie “mijn vrouw en ik” beter zou kunnen verwerken. Het heeft immers nu voorinformatie en een helder kader. En het klopt ook wel dat ik er aan begin te wennen. De korstsluiting echter, hoe mild ook inmiddels, blijft me achtervolgen tot aan het einde van het gesprek. Of ik dat nou wil of niet. “Mijn vrouw”, valt me op zoals het me niet op zou vallen als de zanger een mannenstem had gehad en een man was geweest.

Ik schaam me een beetje voor wat er zich in mijn hoofd af speelt. Maar het maakt niet uit. Want niemand komt dit ooit te weten tenzij ik er een column aan wijd. Schaapachtig wandel ik verder.

 

Conditie opbouwen

En halverwege mijn stappen valt het kwartje. Wat gek eigenlijk dat we wel lichamelijke conditie willen opbouwen in plaats van te netflixen op de bank, of dat we spreken van arbeidsconditie opbouwen na uitval of ziekte, maar dat we niet spreken van het opbouwen van genderconditie. Conditie opbouwen is goed voor ons. We weten best dat we door alle hetero-normativiteit een inhaalslag te maken hebben, maar stappen zetten om in te halen, ho maar. Gemiste kans denk ik.

Vanaf de geboorte worden we geïndoctrineerd met beelden waarbij vrouwen vooral feminien zijn en mannen vooral masculien. We zien mannen die op afwachtende vrouwen jagen om ze later, als die vrouwen geluk hebben -en tot hun grote verrassing-, op één knie ten huwelijk te vragen. Door langdurige blootstelling aan dit narratief, zijn onze hersenen een beetje lui of misschien zelfs een beetje ziek geworden; geïnfecteerd met het genderbias virus. En het zit o-ver-al. Een virus dat ons dwingt, of we nou willen of niet, stereotiepe rolmodellen in onszelf te herhalen en op anderen te projecteren. Logisch dus dat we weerstand op moeten bouwen om gezond te worden en te blijven.

 

Zoals God het ooit bedoeld heeft

Daarom wil ik pleiten voor een radicaal programma om normaal te leren denken. Zeg maar gerust; zoals God het ooit bedoeld heeft. Een soort leefstijlinterventie 2.0, toegankelijk voor alle mensen die van hun hokjes af willen.  Want wat RSI voor je handen is, is genderbias voor je brein. Ik wil kleine oefeningetjes voor tussendoor, of wat langere sessies vol audio of video met non-CIS en non-hetero taal en beeld. Zodat we langzaam ons brein kunnen doen ontgiften en ontdoen van normen die ons en anderen gevangen houden. Een genderbias vrije zone die zich langzaam uit kan breiden naar ons collectief onderbewustzijn. Hoe mooi zou dat zijn? Wie traint er met me mee?

Ben je benieuwd naar een training die genderbias uit de breinen van je medewerkers sloopt? Kijk dan eens op EqualLab.nl en ontsnap met je team uit het genderbias labyrint.

 

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)

 

Johan Derksen stopte een kaars (een flinke kaars voegde hij er lachend aan toe) in het lichaam van een bewusteloze vrouw. “Zulke dingen gebeuren”, zegt Derksen die van een jeugdzonde spreekt in de recente uitzending van Vandaag Inside. “Technisch gezien zal een officier van justitie het uit kunnen leggen als verkrachting.’ zegt hij. Nou Johan, ik heb nieuws voor je: Jij zou het zélf ook uit kunnen leggen als verkrachting. En niet alleen ‘technisch gezien’. We hebben het hier niet over een vormfout.

Verkrachtingen ‘gebeuren’ niet. Het gaat hier niet over regen die ineens uit de lucht valt. Een verkrachting is geen toeval. Verkrachting is bewust gedrag, een daad, door een persoon, tegen een ander persoon waar je macht over hebt. En je hoeft geen officier van Justitie te zijn om dat te zien.

 

Niet jouw schuld

Allereerst wil ik mijn medeleven uitspreken aan de vrouw die het betreft. Als zij dit nieuws mee krijgt, zal zij deze vernedering opnieuw moeten beleven en ondergaan. Zo werkt trauma. Zij is daarmee opnieuw overgeleverd aan de grillen van Derksen. Dat verdient zij niet. Ook andere mensen zullen zich herkennen in deze beschrijving van gender gerelateerd geweld. Voor al die mensen: het was niet jullie schuld, het spijt me dat dit jullie overkomen is.

 

Kwajongensstreek

Johan romantiseert en normaliseert de verkrachting door zijn gedrag binnen het kader van jeugdzonde te plaatsen. “Niet zo netjes” noemt hij het zelf. Dat is wel een heel bagatelliseerde manier om een verkrachting te duiden. Een kwajongensstreek.

 Slachtoffers van dat soort kwajongensstreken krijg ik, soms tientallen jaren later, in mijn praktijk. Als je waardigheid zo bruut is aangetast, duurt het vaak lang om de ervaring een plek te geven op zo’n manier dat het niet op alle leefgebieden van invloed blijft. Het laat diepe sporen na in het brein, het lichaam en de ziel.

Verwerking van seksueel geweld is niet 123 op te lossen en is vaak te complex om alleen te doen. Verwarring over de ervaring en seksualiteit in het algemeen, pijn, spanning, depressie, laag zelfbeeld, etc. Ironisch genoeg spreekt Derksen over een ‘levenslange beschadiging’ voor daders als hun daden naar buiten komen. Hij gaat daarmee voorbij aan de levenslange beschadiging die slachtoffers oplopen. Ook als het slachtofferschap nooit het daglicht ziet.

 

Mogen we dan helemaal geen grappen meer maken?

Het bestaan van seksueel grensoverschrijdend gedrag moet altijd geduid worden binnen het kader van een cultuur die seksueel geweld gedoogt, normaliseert en zelfs aanwakkert. Dát geeft seksueel geweld duurzaam bestaansrecht. Vroeger, nu en in de toekomst als we blijven lachen om grappen die geen grappen zijn.

De tafelheren vormen die cultuur van aanwakkering. René van der Gijp vond dat de vrouw geluk had gehad, omdat er ook een honkbalknuppel in de hoek had kunnen staan. Als je denkt dat iemand geluk heeft dat zij met een kleiner voorwerp dan een honkbalknuppel verkracht wordt, ben je heel ver van je menselijkheid verwijderd. Bijzonder teleurgesteld ben ik in Steven Brunswijk. In hem komt het op om het toch al visueel sterke beeld kracht bij te zetten door te vragen hoe groot die kaars was. Weer gelach. De cultuur beschermt de daders van vroeger en nu en vormt de breinen van de toekomstige generatie. Ook die van onze dochters trouwens. Dan weten ze maar vast wat hen te wachten staat als hen dit overkomt; luchtig geobjectiveerd worden tijdens een talkshow.

Paradoxaal genoeg zegt Johan later dat hij het ‘heel kwalijk’ vindt als ‘meisjes’ slachtoffer zijn van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Maar dat gaat kennelijk alleen over vrouwen die geen slachtoffer zijn van zíjn seksuele geweld. Doe iets voor de wereld met het podium dat je krijgt: reflecteer.

 

Geschreven door Sabine Meulenbeld (Specialist Seksuele Soevereiniteit, trainer, coach, therapeut. (www.sabinemeulenbeld.nl)